Zgoda stron na zmianę decyzji ostatecznej /art. 155 Kpa/ dotyczy wypowiedzenia się w sprawie weryfikacji uprawnień otrzymanych decyzją ostateczną, a tym samym zmiany merytorycznego rozstrzygnięcia, wobec czego powinna być rozpatrywana wyłącznie w kategoriach materialnych. Nie pozwala to na traktowanie jej w płaszczyźnie przesłanek przedmiotowości czy też bezprzedmiotowości postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę Teresy i Witolda małżonków S. na postanowienie (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w (...) w przedmiocie odmowy zmiany decyzji ostatecznej.
W dniu 13 lutego 1997 r. Witold i Teresa małżonkowie S. zawiadomili Kierownika Urzędu Rejonowego w S. o zakończeniu budowy budynku mieszkalno-usługowego, prowadzonej na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 22 marca 1994 r. /nr A-7351-OE-18/94/ na działce nr 34514 przy ul. M. B. nr 113 w S. Organ ten po ustaleniu, że wzniesiony obiekt istotnie odbiega od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę, a ponadto został samowolnie zmieniony przez inwestorów sposób użytkowania obiektu, to jest uruchomiono w nim zakład stolarski zamiast zaprojektowanego sklepu i hurtowni materiałów drewnopochodnych, postanowieniem z dnia 17 marca 1997 r., powołując się na art. 50 ust. 3 i art. 71 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, orzekł o natychmiastowym wstrzymaniu użytkowania zakładu stolarskiego. Następnie decyzją z dnia 17 kwietnia 1997 r., na podstawie art. 71 ust. 2 pkt 2 oraz ust. 3 tej ustawy, nakazał małżonkom S. przywrócenie do dnia 31 lipca 1997 r. poprzedniego sposobu użytkowania budynku, podkreślając w uzasadnieniu decyzji, że strony /sąsiedzi/ wniosły zastrzeżenia do obecnego sposobu użytkowania budynku. Decyzja powyższa nie została zaskarżona i stała się ostateczna.
W dniu 18 maja 1998 r. Jan i Daniela małżonkowie T., zamieszkali w S. przy ul. M. B. nr 111, poinformowali organ, że sporny obiekt budowlany jest nadal użytkowany jako stolarnia. Wiarygodność informacji potwierdziły oględziny przeprowadzone w dniu 28 maja 1998 r. W czasie oględzin doszło do wyrażenia przez Jana T. zgody na dalsze funkcjonowanie zakładu stolarskiego, po złożeniu przez inwestorów deklaracji, że produkcję mebli przeniosą do nowo budowanego obiektu na ul. L. w listopadzie 1999 r. Organ nadzoru budowlanego w tej sytuacji odstąpił od czynności egzekucyjnych.
W marcu 1999 r. inwestorzy złożyli w organie nadzoru budowlanego wniosek o zmianę decyzji nakładającej obowiązek przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania obiektu w części dotyczącej terminu wykonania obowiązku - przez jego przesunięcie do czasu wybudowania zakładu stolarskiego na ul. L.
Organ administracji wyznaczył rozprawę administracyjną, w czasie której zapoznał się ze stanowiskami inwestorów oraz sąsiadów spornego obiektu budowlanego w osobach Anny i Jana małżonków D., Danieli i Jana małżonków T. oraz Ryszarda G., po czym decyzją z dnia 23 marca 1999 r. umorzył postępowanie w sprawie zmiany decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w S. z dnia 17 kwietnia 1997 r. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że nie powstał warunek dopuszczalności zmiany decyzji na zasadzie art. 155 Kpa, gdyż zgody na przesunięcie terminu przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania budynku nie wyrazili Jan i Daniela małżonkowie T. oraz ich syn Adam, będący współwłaścicielami sąsiedniej nieruchomości.
W odwołaniu od tej decyzji małżonkowie S. podnosili, że zakład stolarski nie jest uciążliwy dla otoczenia, a na pewno nie przeszkadza rodzinie T., mieszkającej po drugiej stronie ulicy i wyrażającej w 1998 r. zgodę na funkcjonowanie zakładu stolarskiego do końca 1999 r. Ponadto wyrazili zdziwienie samym faktem wszczęcia postępowania, podkreślając, że w sprawie użytkowania budynku organ się wypowiedział w 1997 r.