Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody P. w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia na budowę
Tezy

Rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego przez właściwy sąd lub organ odmiennie od oceny przyjętej przy wydawaniu decyzji w danej sprawie, stanowi przesłankę do wznowienia z urzędu postępowania administracyjnego z art. 145 par. 1 pkt 7 Kpa.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Juliusza J. na decyzję Wojewody P. z dnia 4 kwietnia 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia na budowę - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą jej wydanie decyzję Starosty S. z dnia 21 lutego 2002 r. (...).

Uzasadnienie strona 1/3

Decyzją z 21 lutego 2002 r. Starosta Powiatu S. powołując się na art. 35 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane z 7 lipca 1994 r., odmówił skarżącemu Juliuszowi J. zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę siedliska składającego się z budynku mieszkalnego połączonego z budynkiem gospodarczym oraz stodoły na działce nr 29/2 we wsi Cz.-K.

U podstaw odmowy udzielenia pozwolenia na budowę legł fakt negatywnego uzgodnienia inwestycji przez Dyrektora Wigierskiego Parku Narodowego, którego postanowienie w tym przedmiocie z dnia 2 listopada 2001 r. zostało utrzymane w mocy przez Ministra Środowiska ostatecznym postanowieniem z dnia 30 stycznia 2002 r. Organ wskazał, że potrzeba uzgodnienia pozwolenia na budowę z ww. służbami wynikała z treści art. 36 ust. 2 ustawy z 16 października 1991 r. o ochronie przyrody, zaś stanowisko organu uzgadniającego - zgodnie z utrwalonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem /uchwała NSA z dnia 15 lutego 1999 r. OPK 14/98 - ONSA 1999 Nr 3 poz. 80/ - jest wiążące dla organu architektoniczno-budowlanego.

W odwołaniu od tej decyzji Juliusz J. zarzucił jej naruszenie art. 13 ust. 3 i art. 36 ustawy o ochronie przyrody, par. 4 i par. 5 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia w sprawie Wigierskiego Parku Narodowego, art. 47 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i art. 93 ust. 2 oraz art. 64 Konstytucji RP w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji. Odwołujący się podkreślił, że zgodność projektowanej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego została przesądzona prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego, a oparte na treści tych wyroków ustalenie warunków zabudowy wiąże organ udzielający pozwolenia na budowę. Strona powołała się na wyrok NSA z dnia 15 października 1999 r. IV SA 1308/97.

Odwołanie nie zostało uwzględnione. Wojewoda Podlaski decyzją z dnia 4 kwietnia 2002 r. orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji pierwszoinstancyjnej. Organ odwoławczy przytoczył obowiązki organu architektoniczno-budowlanego związane z oceną wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę, wynikające z art. 35 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. i akcentując potrzebę wykazania się wymaganymi opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i sprawdzeniami kompletnego projektu budowlanego, stwierdził, że z art. 36 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody wynikała konieczność uzgodnienia pozwolenia na budowę z wojewodą, a ponieważ jego zadania i kompetencje z zakresu ochrony przyrody wykonuje dyrektor parku, w tym przypadku z Dyrektorem Wigierskiego Parku Narodowego, na terenie którego leży działka inwestora.

Treść stanowiska zajętego przez organ uzgadniający /tu negatywnego/ przesądziła o treści załatwienia wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę. Wojewoda podkreślił przy tym, że organ architektoniczno-budowlany nie kwestionował ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu i wyroków sądowych wydanych w następstwie sądowej kontroli tego postępowania, a odmowa zatwierdzenia projektu budowlanego nie była następstwem uznania sprzeczności inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Organ II instancji dodał, że rozstrzygnięcie nie zamyka inwestorowi drogi do skutecznego ubiegania się o pozwolenie na budowę w przypadku uzyskania pozytywnego uzgodnienia inwestycji z Dyrektorem Wigierskiego Parku Narodowego.

Strona 1/3