Pozwolenie na budowę nie stanowi dowodu własności obiektu budowlanego. Nabycie własności następuje wyłącznie w jeden ze sposobów wskazanych w dziale III Kc lub na podstawie przepisów szczególnych.
Pozwolenie na budowę nie zalicza się do żadnego ze wskazanych sposobów nabycia własności. Daje ono inwestorowi wyłącznie uprawnienie do rozpoczęcia i wykonania robót budowlanych objętych decyzją.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Teresy K. na decyzję Wojewody P. z dnia 25 marca 2002 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie o pozwolenie na wykonanie określonych robót budowlanych - skargę oddala.
Decyzją (...) z dnia 8 stycznia 2002 r. Starosta K. zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na ocieplenie ścian zewnętrznych budynku handlowego P.H.U. "M." w K.
Od decyzji tej złożyła odwołanie Teresa K. podnosząc, że organ nie dokonał oceny materiału dowodowego i stanu prawnego, czy nie zostały naruszone interesy osób trzecich oraz czy obiekt nie spowoduje pogorszenia warunków sanitarnych i uciążliwości dla otoczenia. Dowodziła, że inwestorzy mają nieuregulowany stan prawny nieruchomości.
Wojewoda P. decyzją z dnia 25 marca 2002 r. (...) umorzył postępowanie odwoławcze na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa. Uznał, że odwołująca się nie ma statusu strony postępowania. Wezwana nie wykazała swego interesu prawnego. Na podstawie materiału dowodowego ustalono, iż Teresa K. nie jest właścicielem zarówno nieruchomości, na której zlokalizowany jest sporny obiekt budowlany, jak i działki sąsiedniej. Nie posiada też tytułu własności do kiosku, na prawa do którego powołuje się.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję pełnomocnik Teresy K. wnosił o jej uchylenie, zarzucając naruszenie art. 7, art. 28, art. 84 par. 2 Kpa, prawa budowlanego oraz prawa własności /bez wskazania konkretnych przepisów/. Powoływał się na fakt wybudowania przez skarżącą pawilonu handlowo-usługowego na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 4 września 1978 r. na działce nr 1981/2 w K., co według niego dało jej tytuł własności do tego obiektu budowlanego. Zważywszy, że sporny pawilon PHU "M." /inwestora/ znajduje się w odległości 1 m od kiosku skarżącej - decyzja organu I instancji narusza jej interesy. Zasygnalizował, że decyzja ta pozostaje w sprzeczności z bliżej nie określonymi przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Twierdził, że właścicielem obiektu budowlanego, którego dotyczy decyzja z dnia 8 stycznia 2002 r. nie jest PHU "M.", a PSS "S."
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wnosił o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Rozważania w sprawie niniejszej z uwagi na treść zaskarżonej decyzji z dnia 25 marca 2002 r. ograniczają się do problemu procesowego - statusu strony. Organ II instancji uznając brak przymiotu strony Teresy K. umorzył postępowanie odwoławcze bez merytorycznego badania decyzji Starosty K. Stąd zarzuty skargi podważające tę decyzję /organu I instancji/ nie podlegają badaniu w niniejszym postępowaniu.
Stroną postępowania administracyjnego zgodnie z art. 28 Kpa jest ten, czyjego interesu prawnego lub prawa dotyczy postępowanie.
Uważa się, że stroną w rozumieniu powyższego przepisu będzie osoba fizyczna lub prawna, lub też inna jednostka organizacyjna, która na podstawie prawa obowiązującego może, czy powinna uzyskać konkretne korzyści, albo też może być obarczona powinnością określonego zachowania wyznaczonego nakazem lub zakazem - jednakże dopiero po skonkretyzowaniu ich w decyzji administracyjnej przez organ administracji państwowej działający w granicach jego właściwości i kompetencji /"Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz" B. Adamiak, J. Borkowski, Wyd. C.H.Beck, W-wa 1998/. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 kwietnia 2000 r. w sprawie III SA 1876/99 /nie publ./ stwierdzenie interesu prawnego sprowadza się do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa administracyjnego materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającą na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej. Jeżeli natomiast akt stosowania danej normy prawnej nie wywiera bezpośredniego wpływu na sferę sytuacji prawnej danego podmiotu, to nie można mówić o interesie prawnym strony, a co za tym idzie - o statusie strony w postępowaniu, w którym dochodzi do konkretyzacji danej normy prawnej.