Jeżeli ojciec w ramach pomocy rodzinnej faktycznie prowadzi firmę zarejestrowaną na córkę, to ona sama, jako właścicielka firmy i podatniczka VAT, ponosi odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe VAT swojej firmy. Brak jest podstaw prawnych do obciążenia ojca odpowiedzialnością za zobowiązania podatkowe VAT firmy jego córki, nawet wówczas, gdy dysponuje on pieczęcią zakładu z imieniem i nazwiskiem córki i podpisuje się na dokumentach jej nazwiskiem zamiast swoim. Rodzi to tylko jego odpowiedzialność karną, przy czym wynik postępowania karnego, nie ma żadnego znaczenia w aspekcie prawa podatkowego. Ponadto okoliczność, że ojciec nadużył zaufania córki, może skutkować ewentualnie, jego odpowiedzialność wobec niej wyłącznie na drodze postępowania cywilnego.
Podatniczka zarejestrowała działalność gospodarczą dnia 25 września 1995 r. w zakresie produkcji i sprzedaży mebli tapicerskich. Prowadzenie firmy powierzyła ojcu, sama zaś studiowała i zamieszkiwała w innym mieście.
W toku kontroli skarbowej przeprowadzonej w firmie za 1996 r., wykryto szereg nieprawidłowości, tj. nieewidencjonowanie części przychodów ze sprzedaży mebli /analizowano na tę okoliczność odpowiednie rachunki/ oraz brak części dokumentów na zakup materiału do produkcji.
Zeznający w sprawie ojciec podatniczki wyjaśnił, że w 1996 r. w imieniu i na rzecz córki prowadził zakład meblarski i zajmował się całokształtem działalności. Niektóre rachunki były wystawione i podpisywane przez pracownika firmy. Odnośnie niezaewidencjonowanych rachunków stwierdził, iż tego nie dopełnił, gdyż meble, których one dotyczyły, zostały zwrócone do zakładu wskutek ich uszkodzenia w transporcie. Odbiorcami mebli byli klienci z Rosji. Odnośnie braku kolejności w numeracji wystawionych rachunków, ojciec podatniczki wyjaśnił, iż w czasie ich wystawiania nie miał dostępu do dokumentacji firmy i wpisał numery dowolne.
W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami Inspektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił podatniczce zaległe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za okres od lutego do grudnia 1996 r. i ustalił dodatkowe zobowiązanie za ten okres oraz odsetki za zwłokę. Izba Skarbowa decyzją z dnia 29 grudnia 1998 r. utrzymała w mocy decyzję Inspektora Urzędu Kontroli Skarbowej.
W wydanych decyzjach ww. organy stwierdziły, że remanent początkowy na 1 stycznia 1996 r. i końcowy na 31 grudnia 1996 r. wykazał stan zerowy, natomiast rozliczenie produkcji wyrobów w oparciu o okazane dowody sprzedaży wykazało, iż zużycie materiałów do produkcji było niezgodne z rozchodem tych materiałów, co oznaczało brak części dokumentów na zakup materiałów. Ojciec podatniczki wyjaśnił ten fakt względami ekonomicznymi, czyli dokonywaniem zakupu materiałów bez rachunków, nie obejmującym w cenie podatku VAT w wysokości 22 procent.
W przypadku niektórych materiałów /skaj, surówka, podnośniki, płyty wiórowe/ stwierdzono ich wyższe zużycie niż było potrzebne do wyprodukowanych mebli. Tę rozbieżność ojciec podatniczki tłumaczył zamoknięciem części płyt wiórowych oraz nieodpłatnym ich przekazaniem innemu zakładowi meblarskiemu.
Stwierdzono też, że sprzedaż pierwszej partii mebli miała miejsce w styczniu i lutym 1996 r., jeszcze przed pierwszym zakupem materiałów do ich produkcji.
W zakresie wielkości produkcji, sprzedaży i zatrudnienia Inspektor przesłuchał osoby zatrudnione w zakładzie w 1996 r. i po analizie tych zeznań stwierdził, że produkcja i sprzedaż mebli, a także stan zatrudnienia i czas pracy były wyższe niż wykazane w dokumentach firmy. Ustosunkowując się do zeznań świadków, ojciec podatniczki wyjaśnił, iż przesłuchiwani pracownicy pracowali także w sąsiednim zakładzie meblarskim i mogli pomylić okresy zatrudnienia w obu firmach, zaś w firmie prowadzonej przez niego nie prowadzono listy płac i ewidencji pracowników.