Wystąpienie przez osobę trzecią /w tym przypadku przez bank/, roszczącą sobie prawa do rzeczy lub prawa majątkowego, z którego prowadzi się egzekucję administracyjną, po upływie terminu z art. 38 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, z żądaniem ich wyłączenia spod egzekucji nie uzasadnia wydania przez organ postanowienia stwierdzającego, iż wniosek o wyłączenie został wniesiony po terminie. Fakt przekroczenia tego terminu powinien być uwzględniony przy merytorycznym rozpoznaniu wniosku w sprawie wyłączenia.
stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienie oraz poprzedzającego go postanowienia organu I instancji w przedmiocie postępowania egzekucyjnego.
W toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego wobec Przedsiębiorstwa Przemysłu Zbożowo-Młynarskiego PZZ w S. Urząd Skarbowy w S. zajął 3 grudnia 1996 r. szereg przedmiotów służących do prowadzenia przez to przedsiębiorstwo działalności gospodarczej. 23 grudnia 1997 r. Bank Gospodarki Żywnościowej - Oddział Operacyjny w A. wystąpił do tego Urzędu o wyłączenie spod zajęcia wyposażenia Przedsiębiorstwa PZZ, które miało być wystawione na sprzedaż 29 grudnia 1997 r. z licytacji. W uzasadnieniu tego wniosku podano, iż zajęte mienie stanowi własność Banku Gospodarki Żywnościowej z tytułu jego przewłaszczenia na zabezpieczenie spłaty udzielonego PZZ kredytu bankowego.
Postanowieniem z 24 grudnia 1997 r. Urząd Skarbowy w S. stwierdził, iż żądanie Banku Gospodarki Żywnościowej wyłączenia spod zajęcia ruchomości zajętych 3 grudnia 1996 r. w Przedsiębiorstwie PZZ w S. zostało wniesione z uchybieniem czternastodniowego terminu z art. 38 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Bank był bowiem informowany o dokonanym zajęciu ruchomości bezpośrednio po dokonaniu tej czynności, a następnie w związku z ogłoszoną przez Urząd Skarbowy licytacją. Jako prawną podstawę tego postanowienia organ podał przepisy art. 123 i art. 124 Kpa w związku z art. 18 i art. 38 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Na wymienione orzeczenie BGŻ - Oddział Operacyjny w A. wniósł zażalenie. Zarzucił w nim, iż dokonane przez Urząd Skarbowy w S. czynności egzekucyjne są nieważne, bowiem jeszcze 10 stycznia 1997 r. Sąd Rejonowy w S. wyznaczył do łącznego prowadzenia egzekucji sądowej i administracyjnej komornika sądowego. W tej sytuacji sprzedaż zajętych rzeczy, dokonana przez Urząd Skarbowy w trybie licytacji w dniach 29 i 30 grudnia 1997 r. rażąco narusza przepisy art. 38 par. 3 i art. 41 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Skarżący podał, że zajęte przedmioty 30 grudnia 1997 r. zostały wyłączone przez sędziego-komisarza z mocy upadłości PZZ. Bank podniósł również, iż błędne było zastosowanie w treści skarżonego postanowienia przepisu art. 38 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, gdyż wskazany w nim termin nie mógł być liczony od dnia uzyskania wiadomości o nieważnym - gdyż dokonanym przez nieuprawniony organ - zajęciu tych ruchomości.
Postanowieniem z dnia 9 lutego 1998 r. Izba Skarbowa w S. stwierdziła, iż zażalenie BGŻ na postanowienie z 24 grudnia 1997 r. jest niedopuszczalne. Zgodnie bowiem z przepisem art. 141 par. 1 Kpa zażalenia na postanowienia służą tylko wówczas, gdy tak stanowią przepisy. Żaden zaś przepis nie dopuszcza zażalenia na postanowienie z 24 grudnia 1997 r. wydane przez Urząd Skarbowy w S.
Na to ostatnie orzeczenie Bank Gospodarki Żywnościowej złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zarzucił w niej naruszenie przepisów art. 19, art. 123, art. 124 i art. 134 Kpa oraz art. 18, art. 38 i art. 41 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a także art. 773 par. 1 Kpc. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia, a także poprzedzającego je postanowienia organu pierwszej instancji.