skargę w przedmiocie zobowiązania w podatku od towarów i usług.
Tezy

1. Z brzmienia art. 27 z dnia 8 stycznia 1993 r. ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wynika, że ewidencja podatku VAT winna zawierać dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego oraz kwoty podatku podlegającego wpłacie do Urzędu Skarbowego lub zwrotowi z tego Urzędu.

2. Deklaracja VAT-7 winna być sporządzona w oparciu o ewidencję podatkową. Gdy zawiera dane niezgodne ze stanem rzeczywistym można uznać, że podatnik narusza art. 27 ust. 4 tej ustawy, następstwem czego jest zastosowanie sankcji przewidzianych w art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy.

Sentencja

oddala skargę w przedmiocie zobowiązania w podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie strona 1/2

Urząd Skarbowy w P. decyzją z dnia 14 czerwca 1994 r. ustalił zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług Jadwidze S. za miesiąc kwiecień 1994 r. w kwocie podlegającej wpłaceniu - 19.263.000,- złotych. Z uzasadnienia wynika , iż podatniczka w złożonej deklaracji VAT-7 za miesiąc kwiecień 1994 r. wskazała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym w kwocie 669.000 zł, która to została zwrócona. W wyniku kontroli stwierdzono, że kwota za miesiąc kwiecień 1994 r. winna wynosić 19.263.000,- zł i po odliczeniu kwoty niesłusznie zwróconej podatniczce zł 669.000 do Urzędu Skarbowego winna być dokonana wpłata 19.932.000.- złotych.

Od decyzji tej odwołała się Jadwiga S. działająca przez pełnomocnika Zbigniewa W., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w części określającej zobowiązanie podatkowe ponad kwotę 4.983.000.- złotych. Zarzucono decyzji naruszenie przepisów art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w wyniku ich błędnej interpretacji, a ponadto przepisów art. 7 Kpa przez nieuwzględnienie istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności. W uzasadnieniu podano, że w trakcie kontroli w dniach 3-6 czerwca 1994 r. prawidłowości deklarowanych podstaw opodatkowania i naliczania podatku od towarów i usług w okresie od miesiąca stycznia do kwietnia 1994 roku stwierdzono w deklaracji podatkowej za miesiąc kwiecień 1994 r. zawyżenie podatku naliczonego o kwotę 4.983.000 zł, co spowodowało zastosowanie sankcji przewidzianych w art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy i określenie zobowiązania, w wysokości trzykrotności stwierdzonej nieprawidłowości tj. w kwocie 14.949.000,- zł. Poza oczywistą pomyłką powstałą przy sporządzaniu deklaracji podatkowej, ewidencja podatkowa prowadzona przez podatniczkę nie zawierała żadnych nieprawidłowości i dlatego zdaniem odwołującej się, nie było podstaw do zastosowania sankcji przewidzianych w ustawie za nieprawidłowe prowadzenie ewidencji podatkowej. Ewidencja bowiem była prowadzona i zawierała wszelkie wymagane elementy, a jedynie zaistniała oczywista pomyłka przy sporządzaniu deklaracji rozliczeniowej za miesiąc kwiecień 1994 r.

Izba Skarbowa w S. decyzją z dnia 30 września 1994 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję organu podatkowego pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji nie podzielono wywodów i wniosków podatniczki. Wyjaśniono, że deklaracja podatkowa winna być sporządzona w oparciu o dane wynikające z ewidencji, która winna odzwierciedlać stan faktyczny operacji gospodarczych dokonywanych przez podatnika.

Skoro zaś rozliczenie podatku dokonane przez podatniczkę w deklaracji za miesiąc kwiecień było niezgodne z danymi wynikającymi z prowadzonej ewidencji to organ podatkowy pierwszej instancji prawidłowo ustalił zobowiązanie podatkowe stosując sankcje przewidziane ustawą.

Skargę na powyższą decyzję wniosła Jadwiga S. żądając uchylenia przedmiotowej decyzji i zasądzenia zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu skargi ponownie podniesiono, że ewidencja podatku VAT była prowadzona prawidłowo lecz pomylono się jedynie przy sporządzaniu deklaracji podatkowej za miesiąc kwiecień 1994 r. poprzez zawyżenie podatku naliczonego o kwotę 4.983.000,- zł. Powstało to w wyniku omyłkowego wykazania w deklaracji kwoty brutto czynszu dzierżawnego za lokal w kwocie 5.797.102,- zł wtedy, gdy winien być uwidoczniony naliczony podatek VAT w kwocie złotych 814.117 od tenuty dzierżawnej. Była to - zdaniem skarżącej - oczywista pomyłka pisarska, był to błąd rachunkowy nie popełniony w zamiarze uszczuplenia dochodów Skarbu Państwa.

Strona 1/2