Obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej w przypadku umów sprzedaży powstaje wówczas, gdy po stronie osoby sprzedającej zbycie nie następuje w ramach wykonywania działalności gospodarczej.
Urząd Skarbowy w B. decyzją z dnia 17 lipca 1993 r. (...) ustalił M. F. wymiar opłaty skarbowej z tytułu zakupu kawioru - artykułu pochodzenia zagranicznego, celem dalszej odsprzedaży na łączną kwotę 1.227.994.000 zł i z odsetkami za zwłokę. W uzasadnieniu decyzji Urząd stwierdził, że w wyniku kontroli dokonanej przez Urząd Kontroli Skarbowej w B., ujawniono że M. F. w okresie od kwietnia 1990 r. do lipca 1991 r. zakupywał kawior - artykuł pochodzenia zagranicznego, celem dalszej odsprzedaży. Zdaniem Urzędu, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłacie skarbowej był płatnikiem opłaty skarbowej, którą winien był uiszczać w terminie do dnia 10-go następnego miesiąca po dokonaniu zakupu, oraz prowadzić rejestr opłaty skarbowej. Urząd stwierdził, że od dokonanych zakupów kawioru na łączną kwotę 8.186.637.549 zł nie została odprowadzona opłata skarbowa. Nie dał wiary wyjaśnieniom M. F., że skupował on kawior jednorazowo na kwoty nie przekraczające 200.000 zł, gdyż zmuszony byłby pracować nieprzerwanie po 17-21 godzin dziennie. Tym bardziej, że transakcje odbywały się w różnych miejscach, bez stałego punktu prowadzenia działalności przez M. F.
Od powyższej decyzji odwołanie do Izby Skarbowej w B. wniósł pełnomocnik M. F. wnosząc o jej uchylenie w całości. Zarzucił jej naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego. W uzasadnieniu pełnomocnik stwierdził, że Urząd Skarbowy błędnie przyjął, że M. F. był płatnikiem opłaty skarbowej. Jego zdaniem, z ustalonego stanu faktycznego bezspornie wynika, że M. F. na zlecenie firmy "F.-L." z H. dokonywał za jej pieniądze i dla niej kupna kawioru na targowiskach, gromadził go w większe partie i na adres tej firmy ekspediował. Za działalność tę otrzymywał prowizję. Nie prowadził więc dalszej odsprzedaży, ani przerobu, o czym mówi art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłacie skarbowej. Bezprzedmiotowy jest tu więc zarzut, że nie prowadził on rejestru opłaty skarbowej. Pełnomocnik M. F. zarzucił także Urzędowi Skarbowemu, że bezzasadnie przyjął, iż transakcje dokonywane były na kwoty przekraczające 200.000 zł. Jego zdaniem Urząd winien to udowodnić, a nie żądać udowodnienia tego faktu przez M. F. Ponadto zarzucił naruszenie par. 46 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 1989 r. o opłacie skarbowej, gdyż M. F., nie sprowadzał, ani nie skupował kawioru specjalnie dla niego przywożonego z zagranicy. Pełnomocnik zauważył także, że w trakcie postępowania naruszono zasadę in dubio pro reo, a także zasadę obiektywizmu procesowego i zasadę nullum crimen sine lege.
Izba Skarbowa w B. decyzją z dnia 18 listopada 1993 r. (...) utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję. Zdaniem izby Skarbowej stan faktyczny ustalony w postępowaniu podatkowym i sądowym wyczerpuje treść art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłacie skarbowej, w świetle którego M. F. był płatnikiem opłaty skarbowej. Nie miał on zawartej formalnej umowy o współpracy z firmą "F.-L." w H., ani pisemnej ani ustnej, jak sam stwierdził. Ponadto prowadził działalność jako samodzielny podmiot gospodarczy, w ramach własnej firmy, we własnym imieniu, a nabyte towary przeznaczał do dalszej odsprzedaży kontrahentom zagranicznym. W związku z powyższym winien był prowadzić rejestr opłaty skarbowej. W dalszej części uzasadnienia Izba Skarbowa stwierdziła, że zasada udowodnienia winy osobie, której zarzuca się naruszenie prawa i zasada in dubio pro reo są zasadami postępowania karnego i nie mają zastosowania w postępowaniu administracyjnym, w którym nie występuje "problem winy".