Zwrot użyty w art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./: "określonych w odrębnych przepisach obowiązujących w przedsiębiorstwach państwowych" odnosi się wyłącznie do wcześniej używanych w tym przepisie pojęć "wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego" i "wysokość stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu". Nie można go natomiast odnosić w całości do wszystkich zasad zapisanych w zarządzeniu Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności z dnia 9 maja 1989 r. w sprawie używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów do celów służbowych /M.P. nr 16 poz. 117 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi spółki z o.o. "C." w B. na dwie decyzje Izby Skarbowej w (...) z dnia 20 stycznia 1997 r. w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób prawnych za 1993 r. i w przedmiocie określenia nie pobranego przez spółkę jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych za 1993 r. i na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżone decyzje Izby Skarbowej, a także - zgodnie z art. 55 ust. 1 tej ustawy - zasądził od Izby Skarbowej trzysta złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Dnia 31 marca 1996 r. inspektor kontroli skarbowej przeprowadził kontrolę w spółce z o.o. "C.". Zakresem kontroli objęto między innymi rzetelność deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowość obliczania i wpłacania podatków. W wyniku przeprowadzonego postępowania wykazano nieprawidłowości w zakresie rozliczeń następujących należności budżetowych:
1/ w podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż spółka wypłacała pracownikowi należności za przejazdy służbowe, traktując te wypłaty jako wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, choć - zdaniem Urzędu Kontroli Skarbowej - przepisy par. 3 ust. 1 zarządzenia Ministra Transportu, Żeglugi i Łączności z dnia 9 maja 1989 r. w sprawie używania samochodów osobowych, motocykli i motorowerów do celów służbowych /M.P. nr 16 poz. 117 ze zm./ oraz par. 5 ust. 3 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie diet i innych należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju /M.P. nr 32 poz. 257 ze zm./ jednoznacznie stanowią, że zastosowanie stawek za 1 km przebiegu pojazdu przy rozliczaniu delegacji służbowych pracowników dotyczy jedynie pojazdów stanowiących własność tych pracowników. Jak ustalono w trakcie postępowania, pracownik spółki "C." Andrzej S. nie miał samochodu osobowego. W związku z tym wypłaty w wysokości 18.975.400 starych złotych należało - zdaniem Urzędu Kontroli Skarbowej - uznać za przychody Andrzeja S. ze stosunku pracy, od których pracodawca powinien potrącić zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych według stawki 22 proc., w kwocie 3.795.000 zł;
2/ w podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż spółka "C." bezprawnie zarachowała jako koszty uzyskania przychodów wypłacone na rzecz Andrzeja S. należności za przejazdy służbowe w kwocie 18.975.400 starych złotych, co zdaniem Urzędu Kontroli Skarbowej narusza art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. "a" ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/ i spowodowało zaniżenie podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 1993 o 17.750.000 starych złotych; od tej kwoty naliczono podatek w wysokości 7 100 000 zł.
Dnia 30 września 1996 r. Urząd Skarbowy w B. wydał następujące decyzje: 1/ II Uskp III-2/861/107/96, określającą wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 3.795.000 starych złotych; 2/ II Uskp III-2/861/106/96, określającą wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych na 7.100.000 starych złotych.
Od powyższych decyzji spółka "C." odwołała się do Izby Skarbowej. W odwołaniu od decyzji II Uskp III-2/861/106/96 spółka podnosi, że przepisy art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie uzależniają wypłaty ekwiwalentu od posiadania tytułu własności samochodu. Skarżący zwraca również uwagę na fakt, że Urząd nie rozważył, czy spółka poniosła jakiekolwiek koszty związane z podróżami służbowymi. Spółka informuje, że aby osiągnąć przychód, konieczne są podróże służbowe jej pracowników. Ponadto, zdaniem spółki, Urząd Skarbowy - nie chcąc uznać żadnych wydatków na podróże służbowe - powinien wykazać, że podatnik takich wydatków nie poniósł bądź że nie były one potrzebne do osiągnięcia przychodu przez spółkę.