Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368/ w postępowaniu sądowoadministracyjnym Sąd dokonuje kontroli zgodności z prawem ostatecznych decyzji administracyjnych. Dokonując takiej kontroli w stosunku do zaskarżonych przez Henryka K. decyzji SKO w B. Sąd stwierdził, iż zostały one wydane zgodnie z obowiązującym prawem a skarga strony opiera się na nietrafnej wykładni przepisów powołanych w niej ustaw. Słusznie podniósł w odpowiedzi na tę skargę organ odwoławczy, że przepisy obowiązującej obecnie od dnia 1.01.1998 r. ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /t.j. Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/ są - odnośnie ustalania opłat adiacenckich - kontynuacją rozwiązań prawnych przyjętych w ustawie z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./. Przepisy art. 44 ust. 1-4 ostatnio wymienionej ustawy również stanowiły podstawę do ustalania, i to bezterminowo, opłat adiacenckich. Ustawa ta została uchylona z dniem 1.01.1998 r. wobec wejścia w życie wymienionej ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Przepis art. 233 nowej ustawy przewiduje, iż sprawy wszczęte, lecz nie zakończone decyzją ostateczną przed dniem jej wejścia w życie, prowadzi się na podstawie nowej ustawy. Wskazuje on więc przepisy prawa materialnego będące podstawą ustalenia opłaty w zależności od tego, kiedy doszło do wydania ostatecznej decyzji. Z przepisów tych nie wynika jednak wcale, jak tego chciałby skarżący, że zaistniała luka czasowa w obowiązywaniu obu wymienionych ustaw i do stanów faktycznych zaistniałych przed dniem 1.01.1998 r. nie można zastosować przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Ciągłość prawna obu regulacji i norma intertemporalna z art. 233 nowej ustawy wskazują na to, że do stanów zaistniałych przed dniem 1.01.1998 stosuje się w zasadzie stare prawo, chyba że wszczęta sprawa nie została zakończona jeszcze ostateczną decyzją administracyjną. Do spraw nie zakończonych taką decyzją a także do spraw jeszcze nie wszczętych stosuje się przepisy nowej ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Artykuł 145 ust. 2 tej ustawy pozwala na wymierzenie opłaty adiacenckiej w terminie do 3 lat od dnia zaistnienia stanu faktycznego uzasadniającego jej ustalenie i to bez względu na to, czy stan ten zaistniał przed dniem 1.01.1998 czy po tej dacie. Tylko taka wykładnia tych przepisów prowadzi do równego traktowania różnych osób znajdujących się w takiej samej sytuacji /art. 32 ust. 1 Konstytucji RP/. Przyjęcie wykładni podanej w treści skargi spowodowałoby, że do pewnej grupy osób korzystających z inwestycji dokonanych przed dniem 1.01.1998 r., w stosunku do której nie wszczęto przed tą datą postępowania o ustalenie opłaty adiacenckiej, nie można tej opłaty wymierzyć tylko z powodu spóźnionego działania organu administracyjnego. Byłoby to szczególnie niesprawiedliwe w stosunku do osób korzystających z inwestycji zakończonych w końcowym okresie obowiązywania ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r., w stosunku do których organy nie miały już czasu na wszczęcie postępowania administracyjnego. Taka wykładnia tych przepisów naruszałaby też zasady demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej /art. 2 Konstytucji RP/.
Należy więc uznać, iż organy dokonały trafnej wykładni zastosowanych w sprawie przepisów i we właściwy sposób oparły na nich rozstrzygnięcie. Skarga jest więc nieuzasadniona i podlega oddaleniu z mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.