Skarżąc powyższą decyzję podatnik powtórzył zarzuty i wywody zgłaszane w postępowaniu odwoławczym.
Odpowiadając na skargę izba skarbowa wniosła o jej oddalenie, uzasadniając jak w decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest nieuzasadniona. Podatnik zarzucił sprzeczność z prawem decyzji organów podatkowych określających wysokość podatku od towarów i usług od wartości sprzedanego budynku zajętego w całości przez lokatorów na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej, która administrowała tym budynkiem. Zdaniem skarżącego sprzedaż przedmiotowego budynku była zwolniona od podatku od towarów i usług z mocy przepisów art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
W aktach administracyjnych sprawy znajdowała się faktura VAT z dnia 26 września 1997 r. wystawiona przez podatnika na rzecz nabywcy, czyli Spółdzielni Mieszkaniowej, gdzie jako przedmiot sprzedaży, podano budynek mieszkalny i określono jego wartość 211.494,40 zł oraz podatek "0" procent powołując par. 68 ust 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r.
Powyższa faktura wskazuje, że strony umowy sprzedaży nie miały wątpliwości na etapie zawierania umowy, że sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie występowały też te wątpliwości przy składaniu wniosku o zwrot pobranej opłaty skarbowej od czynności cywilnoprawnej sprzedaży budynku. Podatnik zasadnie podnosił w postępowaniu odwoławczym o zwrot opłaty skarbowej, okoliczność podlegania sprzedaży opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero po orzeczeniu przez podatkowy organ odwoławczy zwrotu bezzasadnie pobranej opłaty skarbowej, podatnik zmienił zajmowane w sprawie stanowisko i twierdził, że sprzedaż przedmiotowego budynku zwolniona była od podatku VAT z mocy przepisów art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy, jako sprzedaż towaru używanego. Zdaniem organów podatkowych sprzedaż budynku nie korzystała ze zwolnienia, albowiem sprzedający w dacie sprzedaży nie był użytkownikiem budynku. Budynek był administrowany przez Spółdzielnię Mieszkaniową, a wszystkie znajdujące się w nim lokale były zajęte przez najemców. W tej sytuacji, zdaniem organów podatkowych, sprzedający nie był użytkownikiem budynku.
W ocenie Sądu stanowisko organów podatkowych nie narusza prawa. Podatek od towarów i usług jest podatkiem opłacanym od obrotu uzyskanego w wyniku sprzedaży towarów. Sprzedawany budynek mieszkalny był więc towarem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Skoro sprzedaż przedmiotowego budynku mieszkalnego nie podlega opodatkowaniu opłatą skarbową, co jest bezspornym pomiędzy podatnikiem a organami podatkowymi, to czynność sprzedaży podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z mocy przepisów art. 2 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatek ten ma charakter powszechny i wszelkich zwolnień nie można wyprowadzać w drodze interpretacji przepisów. Zwolnienie od podatku musi wynikać wprost z przepisów ustawy, bądź wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych. Nie ma wątpliwości, że w momencie sprzedaży budynku, skarżący nie był jego bezpośrednim użytkownikiem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym. W tej sytuacji, nie można czynić zarzutu naruszenia prawa organom podatkowym, przez przyjęcie podlegania opodatkowaniu sprzedaży budynku. Ma też rację organ odwoławczy twierdząc że brak było podstaw do zastosowania stawki zerowej podatku od dokonanej sprzedaży, jak to uczynił podatnik wystawiając fakturę VAT z dnia 26 września 1997 r., powołując przepisy par. 68 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./, albowiem stawkę zerową wynikającą z powołanego przepisu można było zastosować do sprzedaży lokali mieszkalnych przez podatników prowadzących działalność gospodarczą w zakresie budownictwa mieszkaniowego lub usług mieszkaniowych. Przedmiotem sprzedaży nie były poszczególne mieszkania, lecz budynek jako całość i dlatego nie można było zastosować stawki zerowej, jak to uczynił skarżący. Ustalone dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30 procent kwoty zaniżonego podatku znajduje oparcie w przepisach art. 27 ust. 5 ustaw.
Mając na uwadze wszystkie wyżej wskazane okoliczności Sąd uznał skargę za nieuzasadnioną i stosując przepis art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, orzekł o jej oddaleniu.