Zobowiązanie podatnika w podatku dochodowym od osób prawnych powstaje z mocy prawa, a nie w drodze decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania.
Drugi Urząd Skarbowy w B. decyzją z dnia 16 marca 1998 r. określił spółce "E." w B. należny podatek dochodowy od osób prawnych za 1995 rok w kwocie 127.214,40 zł w miejsce zeznanego w kwocie 122.220,00 zł, zaległość podatkową w kwocie 4.994,40 zł oraz wysokość odsetek od tej zaległości na dzień wydania decyzji w kwocie 6.868,60 zł.
W uzasadnieniu tej decyzji organ wskazał, że podatnik zaniżył w roku podatkowym wysokość dochodu o kwotę 12.483 zł w wyniku jego przerzucenia na innego podatnika, któremu przysługiwały szczególne ulgi podatkowe. Spółka "E." zakupywała od P.P.H.U. "El." w B. towary po zawyżonych cenach, które firma ta kupowała po cenach znacznie niższych od przeciętnych. W imieniu firmy "El." należącej do B. B. działała W. K., będąca jednocześnie pracownikiem i prokurentem spółki "E.". Kupując po zawyżonych cenach towary od "El." podatniczka zmniejszała swój dochód oraz należny od niego 40 procent podatek a zwiększała przychód firmy zbywającej towary, opodatkowany w wysokości 3 procent tego przychodu. Przedsiębiorstwo P.U.H. "El." zostało utworzone w celu pośredniczenia w zakupach dokonywanych przez "E.", o czym świadczy, iż jego właścicielka przebywała stale w P. G., a nie w jego siedzibie w B., a wszystkie czynności w imieniu tej firmy wykonywała jednoosobowo W. K. Prawie wyłącznym odbiorcą sprzedawanych przez "El." towarów była też spółka "E.". Organ podatkowy uznał, że podatniczka wykorzystywała powiązanie z firmą "El." przerzucając na nią dochody, w celu ich niższego opodatkowania. Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w takiej sytuacji ustala się za podstawę opodatkowania nie rzeczywisty dochód, lecz dochód w takiej wysokości, którą osiągnąłby podatnik, gdyby nie przerzucał go na inny podmiot. Organ podatkowy uznał też, iż zgodnie z zasadami prawa pracy pracodawca odpowiada za działania swego pracownika wykonane w jego imieniu. Wysokość zaniżonego dochodu ustalił na kwotę 12.485,60 zł stanowiącą różnicę pomiędzy ceną uiszczoną przez spółkę "E." za zakupione w "El." towary /29.501,90 zł/ a kwotą uiszczoną za te towary przez "El.". Organ ustalił, iż zaniżając dochód podatnik nie uiścił podatku wyliczonego według skali 40 procent w kwocie 4.994,40 zł, podczas gdy właścicielka firmy "El." zapłaciła tylko 3 procent od przychodu, to jest 885,10 zł.
W odwołaniu wniesionym od tej decyzji spółka "E." zarzuciła naruszenie przepisu art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez zastosowanie tego przepisu do wymiaru podatku dochodowego za 1995 rok. Podniosła, że Urząd Skarbowy nie dokonał merytorycznej oceny zgłoszonych przez podatnika zarzutów i dokonał wadliwej oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego. Skarżąca spółka wskazała, że wprawdzie P.H.U. "El." uzyskiwało wysoką marżę handlową przy sprzedaży towarów, lecz mimo to spółka "E." uiszczała ceny niższe od średnich cen stosowanych na rynku. Odwołując się podała, iż firma "El." nie korzystała z żadnych szczególnych ulg w opodatkowaniu, tylko była opodatkowana na innej zasadzie, która wcale nie jest korzystniejsza od opodatkowania skarżącej. Zarzuciła również, że organ podatkowy nie ustalił średniego poziomu cen towarów kupowanych przez spółkę "E." i nie porównał ich do cen płaconych przez nią firmie "El." oraz dowolnie przyjął podwyższony dochód skarżącej na podstawie wskazanego wyżej przepisu art. 11 ust. 2 ustawy podatkowej, mimo iż przepis ten nie ma zastosowania w sprawie.