1. Skoro z treści umów łączących strony wynika, że wartość dokonanej przez abonenta wpłaty stanowi jego wkład w realizację zadania inwestycyjnego, które po wybudowaniu będzie stanowiło mienie spółki, ale jednocześnie będzie również służyło abonentowi linii telekomunikacyjnej, brak jest podstaw do traktowania takiej wpłaty jako zaliczki na poczet cen przyszłych usług telekomunikacyjnych świadczonych przez spółkę na rzecz konkretnego abonenta.
2. Obowiązek podatkowy musi wynikać wprost z ustawy, nie można go wyprowadzać w drodze rozszerzającej wykładni przepisów ustawy.
3. Sankcje określone w art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ mogą być stosowane tylko wtedy, gdy mimo aktywnej postawy organów podatkowych niemożliwe staje się ustalenie bądź to podstawy, bądź przedmiotu opodatkowania.
uchyla zaskarżoną decyzję.
Urząd Skarbowy w W. powołując przepisy art. 2 ust. 1, art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 8, art. 15 ust. 1, art. 18 ust. 2, art. 27 ust. 4 i ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ decyzją z dnia 11 września 1995 r. określił w drodze oszacowania wartość niezaewidencjonowanej sprzedaży usług telekomunikacyjnych za okres od 1 stycznia 1994 r. do 31 grudnia 1994 r. w łącznej wysokości 49.387,40 zł i ustalił od tej kwoty podatek przy zastosowaniu 22 procent stawki w wysokości 10.865,20 zł podwyższając go o 100 procent, tj. w wysokości 21.730,40 zł /217.304.000 przed denominacją/ "S" Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. W uzasadnieniu wskazano, że Spółka w roku 1994 prowadziła działalność polegającą na budowie sieci telekomunikacyjnej na terenie gminy S. i świadczyła usługi telekomunikacyjne. Od osób chcących korzystać z łączności realizowanej przez Spółkę pobierane były wpłaty jednorazowe w kwocie 2.500.000 starych złotych + 7 procent podatku VAT, czyli łącznie 2.675.000 zł tytułem abonamentu telefonicznego. Ponadto przyszły abonent uiszczał dodatkową opłatę, która była rozliczana dwojako:
- była zaliczana na poczet udziałów w Spółce w przypadku przystąpienia go do Spółki jako wspólnika, lub
- Spółka zobowiązywała się rekompensować wpłaconą tę dodatkową opłatę przez odstąpienie od pobierania opłaty za rozmowy licznikowe, przyjmując wartość jednostki licznikowej 1,100 złotych + 7 procent podatku VAT, czyli łącznie 1.177 starych złotych. W wyniku kontroli Urzędu Skarbowego w W. stwierdzono, że Spółka nie prowadziła ewidencji do celów podatku od towarów i usług wpłat związanych z odstąpieniem od pobierania opłat za rozmowy licznikowe. Zdaniem organu podatkowego wpłaty te winne być traktowane jako zaliczki na przyszłe usługi i ponieważ ich wysokość przekracza 50 procent miesięcznej ceny usług telekomunikacyjnych występujących wśród abonamentów gminy S. przeto winny być opodatkowane podatkiem VAT. Ponieważ Spółka nie prowadziła ewidencji do potrzeb podatku VAT, przeto podstawę opodatkowania ustalono w drodze szacunku, przyjmując kwotę wniesionych zaliczek 493.874.000 zł i zastosowano 22 procent stawkę podatkową i tak ustalony podatek zwiększono o 100 procent.
Odwołując się od powyższej decyzji Spółka wskazywała, że organ podatkowy bezzasadnie przyjął, iż wniesione w 1994 roku opłaty stanowią zaliczki na poczet przyszłych usług telekomunikacyjnych. Zdaniem Spółki, wpłaconych kwot nie można traktować jako zaliczek, albowiem nie były określone konkretne usługi, a jedynie mogły być zaliczone na poczet rozmów licznikowych, jeżeli umowa przez którąś ze stron nie została rozwiązana za uprzednim 30-dniowym wypowiedzeniem. Wpłaty dokonywane przez poszczególne osoby nie mogły być traktowane jako zaliczki, albowiem były to wpłaty celowe na finansowanie budowy linii telefonicznych co wynika z treści zawieranych umów.