Nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej spółki, że obowiązujące w 1993 r. przepisy art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ nie pozwalały na zakwestionowanie poczynionych wydatków na rzecz współmałżonków wspólników, w sytuacji gdy postępowanie podatkowe wykazało równocześnie, że wydatków tych nie można traktować jako kosztów uzyskania przychodów z uwagi na brak powiązania ich z celem osiągnięcia przychodów.
oddala skargę w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób prawnych za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 1993 r.
Urząd Skarbowy w G., powołując przepisy art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486, ze zm./ oraz art. 104 Kpa, w związku z żądaniem skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawie zobowiązań podatkowych, decyzją z dnia 12 maja 1995 r. określił wysokość zobowiązań budżetowych za rok 1993 Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "D." Spółka z o.o. w G. Na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ określił należny podatek za rok 1993 od dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania w kwocie 1.030.980.000 zł, po odliczeniach określono dochód do opodatkowania w kwocie 1.002.950.000 zł i po zastosowaniu 40 proc. stawki podatek określono w kwocie 401.180.000 zł. Spółka zadeklarowała i zapłaciła podatek w wysokości 235.488.000 zł; do zapłacenia pozostała kwota 165.692.000 zł, po denominacji 16.569,20 zł. Podatek dochodowy od osób fizycznych w części od osób zatrudnionych na umowy zlecenia rozliczony z Urzędem Skarbowym wynosił 40.597.000 zł i taką też kwotę przyjęto w decyzji. W uzasadnieniu wskazano, że Spółka bezzasadnie zaliczyła w koszty uzyskania przychodów łączną kwotę 200.000.000 zł tytułem nieuzasadnionych wypłat współmałżonkom wspólników spółki bez świadczenia przez nich pracy. Wypłacono bezzasadnie 100.000.000 zł Teresie P. według umów zlecenia z dnia 4 października 1993 r., 5 listopada 1993 r., 4 grudnia 1993 r. Podobnie - Bernardowi M., małżonkowi udziałowca Haliny M. za usługi marketingu, konsultingu i promocji, które nie zostały wykonane, a wypłacono 100.000.000 zł. Nie uznano też za koszty uzyskania przychodu wydatków poniesionych w kwocie 4.839.000 zł na opłacenie noclegów udziałowcowi i osobom nie będącym pracownikami Spółki. Nie uznano na podstawie przepisów art. 15 ust. 1 ustawy, wydatku za używanie własnego samochodu osobowego przez Adama K. w łącznej kwocie 12.393.940 zł, bowiem zatrudniony był na stanowisku dyrektora Przedsiębiorstwa Robót Drogowo-Mostowych w G. i kwotę 6.551.300 zł wykazano w fakturze tego przedsiębiorstwa występującego jako podwykonawca robót, kwota zaś 5.842.640 zł dotyczyła wykorzystywania samochodu w dniach, w których świadczył pracę w macierzystym zakładzie pracy, nie mógł jej świadczyć na rzecz Spółki. Na podstawie przepisów art. 15 ust. 1 ustawy nie uznano też za koszty uzyskania przychodów wypłat rzekomych wynagrodzeń brutto z tytułu umów zlecenia w łącznej kwocie 197.000.000 zł na rzecz Adama K., współmałżonka Marii K., za sprawowanie rzekomego nadzoru, rozliczenia techniczno-technologicznego budowy drogi nr 18 oraz koncepcji technicznej na 1994 r., bowiem za czynności te odpowiedzialni byli: Waldemar D. inspektor nadzoru, któremu wypłacono wynagrodzenie za te czynności w kwocie 15.800.000 zł oraz St. F. - 1.200.000 zł, a ponadto Czesław K. Rozliczenia robót faktycznie dokonała Barbara T., pracownica spółki za wynagrodzenie według umów zlecenia w kwocie 5.800.000 zł, Julicie B.-Sz. będącej współmałżonką udziałowca, a zarazem prezesa zarządu Spółki za czynności radcy prawnego w okresie od 4 października do 31 grudnia 1993 r. według umów zlecenia - 100.000.000 zł. Z kwoty tej nie uznano wydatków w wysokości 85.000.000 zł uznając, że wykonane przez nią usługi warte były kwotę 15.000.000 zł, bowiem czynności radcy prawnego Spółki były podobne jak w innych jednostkach i dlatego uznano za uzasadnioną wypłatę do kwoty 15.000.000 zł.