Przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ nie wprowadzają zakazu remontu tymczasowych obiektów budowlanych.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Leszka i Teresy P. na decyzję Wojewody P. z dnia 19 lipca 2002 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie pozwolenia na użytkowanie budynku - oddala skargę.
Decyzją z dnia 31 maja 2002 r. Burmistrz Miasta Ł., powołując się na art. 105 Kpa oraz działając w oparciu o porozumienie z dnia 30 grudnia 1999 r. pomiędzy Zarządem Powiatu B. a Zarządem Miasta i Gminy w Ł. w sprawie przekazania organom gminy prowadzenia spraw i wydawania decyzji administracyjnych należących do właściwości powiatu, wynikających m.in. z ustawy - Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. w zakresie spraw przypisanych administracji architektoniczno-budowlanej, umorzył postępowanie administracyjne z wniosku skarżących Leszka i Teresy P. o udzielenie pozwolenia na stałe użytkowanie tymczasowego pawilonu handlowego z dewocjonaliami, zlokalizowanego na działce nr 969/1, położonej w Ł. przy ul. Ks. B. Organ ustalił, że sporny obiekt został wzniesiony za pozwoleniem na budowę wydanym 26 stycznia 1990 r., w którego treści zaznaczono, iż pozwolenie wydaje się na okres 3 lat od daty wydania niniejszej decyzji, po upływie którego obiekt należy rozebrać na każde żądanie władzy budowlanej. Powyższe oznacza, że po upływie 3 lat od wydania pozwolenia wskazany w nim warunek stał się egzekwowalny. Przypadki, w których wydaje się pozwolenie na użytkowanie obiektu budowlanego, są ściśle wymienione w art. 55 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego, a żaden z tych przypadków nie zachodzi w sprawie niniejszej. Brak jest zatem podstawy prawnej do merytorycznego orzeczenia w sprawie pozwolenia na użytkowanie. Nadto organ I instancji zwrócił uwagę na to, że pozostawieniu spornego budynku sprzeciwiają się sąsiedzi skarżących - Jarosław i Joanna Ł., z których działką o numerze geodezyjnym 696/2 sporny obiekt graniczy /usytuowany jest wzdłuż granicy/. W tej sytuacji, mimo iż organ nie dostrzega potrzeby rozbiórki kiosku, gdyż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego miasta Ł. nie przewiduje teraz na tym terenie inwestycji kolidujących z kioskiem i funkcjonuje on na podobnych zasadach, jak i inne obiekty zlokalizowane na tej ulicy, organ ze względu na ochronę interesów osób trzecich nie może uwzględnić wniosku.
Odwołanie pod tej decyzji wywiedli inwestorzy i ich sąsiedzi. Małżonkowie Ł. domagali się wydania polecenia natychmiastowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego zmierzającego do rozbiórki spornego kiosku ze względu na niemożność dojścia do porozumienia z sąsiadami, a skarżący wnieśli o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania raz jeszcze. Inwestorzy zarzucili organowi I instancji uprzedzenie w stosunku do ich osób. Przyczyny odmowy udzielenia pozwolenia na użytkowanie skarżący dostrzegli w wyrażonym przez sąsiadów sprzeciwie wobec istnienia kiosku, przy czym w odwołaniu podkreślono, iż poprzednicy prawni właścicieli sąsiedniej działki, będący w 1990 r. współwłaścicielami, obok skarżących, obu działek /stanowiły współwłasność zniesioną sądownie w 2001 r./ wyrazili zgodę na budowę bezterminowo, a ograniczenie czasowe zawarte w pozwoleniu na budowę wynikało wyłącznie z niepewności co do zmian planu zagospodarowania przestrzennego. Zawarta w uzasadnieniu decyzji zapowiedź odstąpienia od żądania rozbiórki pawilonu nie może być przyczyną bezprzedmiotowości postępowania. Odwołujący się zaprzeczyli też owemu niewłaściwemu postępowaniu wobec sąsiadów, podając jednocześnie przykłady negatywnego zachowania małżonków Ł.