Osoba korzystająca z usług świadczonych przez samorządową jednostkę organizacyjną nie ma interesu prawnego w zaskarżeniu uchwały rady gminy określającej zasady wynagradzania pracowników tej jednostki.
Po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Marian K. wniósł skargę na uchwałę Rady Miasta G. z 29 marca 2001 r. w części dotyczącej ustalenia wysokości najniższego wynagrodzenia i przyjęcia wartości jednego punktu w złotych dla pracowników zatrudnionych w Zakładzie Wodociągów i Kanalizacji w G. Podał, że wyliczenie wartości jednego punktu w ZWiK jest sporządzone niesumiennie i nierzetelnie oraz jest niezgodne ze stanem faktycznym, co powoduje nieuzasadnione podwyżki płac i jednocześnie ma duży wpływ na zwiększenie stawki opłat za wodę. Tym samym narusza jego interes prawny jako odbiorcy wody dostarczanej przez ZWiK w G.
Stwierdził, że radnym nie przedłożono wyliczenia kwoty najniższego wynagrodzenia oraz wartości jednego punktu w złotych w poszczególnych zakładach. Uchwałę podjęto tylko na podstawie informacji sekretarza miasta, stąd radni nie znali przedłożonych kalkulacji dla Urzędu Miasta. Uchwała została podjęta z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 lipca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i wymagań kwalifikacyjnych pracowników samorządowych zatrudnionych w jednostkach samorządu terytorialnego w par. 3 pkt 3 stanowi, że wartość jednego punktu w złotych ustala pracodawca w porozumieniu z radą gminy stosownie do swoich możliwości finansowych. Radni nie mogli ocenić prawidłowości i rzetelności wyliczenia wartości jednego punktu bez załączonej kalkulacji, która odzwierciedla możliwości finansowe poszczególnych zakładów, dla których jest on ustalony.
Skarżący zarzucił też, że otrzymane rozliczenie na skutek wezwania rady do usunięcia naruszenia prawa jest nierzetelne, co dotyczy zwłaszcza wynagrodzenia dyrektora i głównego księgowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił przede wszystkim uwagę na kwestię legitymacji do wniesienia skargi.
Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591/ - każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organy gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
Zadaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego było zatem zbadanie, po dokonaniu weryfikacji przesłanek dopuszczalności skargi, czy interes prawny lub uprawnienie skarżącego zostały naruszone zaskarżoną uchwałą.
Tylko bowiem ten ma prawo kwestionować uchwałę organów gminy w omawianym trybie, kto wykaże, że zaskarżonym rozstrzygnięciem został naruszony jego interes prawny lub uprawnienie. Źródłem interesu prawnego lub uprawnienia jest zawsze norma prawna ogólna, albo jednostkowa i konkretna norma prawa materialnego. Interes prawny musi wynikać z konkretnego przepisu prawa materialnego.
Interes prawny należy odróżnić od interesu faktycznego. Ten ostatni występuje wówczas, gdy określony podmiot jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowany sposobem uregulowania danej kwestii, nie może jednak wykazać naruszenia przepisu prawa powszechnie obowiązującego, dotyczącego jego sytuacji prawnej.
Taka sytuacja dotyczy skarżącego. Jakkolwiek jest on zainteresowany ustaleniami jak najniższych stawek wynagrodzenia pracowników zakładów wodociągowych, gdyż w dalszej kolejności wpłynie to na wysokość stawek opłat za wodę - to inne, niż oczekiwane, ustalenie wysokości najniższego wynagrodzenia i przyjęcie wartości jednego punktu nie świadczy o naruszeniu jego interesu prawnego, a stanowi przykład interesu faktycznego. Już z tego powodu skarga podlegała oddaleniu. Niezależnie od powyższego stwierdzić trzeba, iż zarzuty skargi nie potwierdziły się.
Zarzutom co do nieprzestrzegania procedury zaprzeczają dokumenty dołączone do odpowiedzi na skargę. Wynika z nich, że zaskarżona uchwała została podjęta po wnikliwym rozważeniu wyników prac stosownych komisji.
W odpowiedzi na skargę przedstawiono szczegółowy sposób poszczególnych wyliczeń, w tym kwestionowane uposażenie dyrektora. Bez wątpienia nie przekracza ono tabeli kwot wynagrodzenia zawartych w załączniku nr 1 do rozporządzenia z dnia 26 lipca 2000 r., który to załącznik obowiązuje w aktualnym brzmieniu od 1 stycznia 2001 r.
Nie może też budzić wątpliwości ustalenie najniższego wynagrodzenia zasadniczego w I kategorii zaszeregowania w Zakładzie Wodociągów i Kanalizacji.
Nie ma zatem podstaw do oceny, by zaskarżona uchwała naruszała interes prawny skarżącego i była sprzeczna z prawem. Dlatego skarga podlegała oddaleniu.