Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym do końca 1996 r. /Dz.U. nr 149 poz. 704/ podstawą opodatkowania dla budowli jest ich wartość z dnia 1 stycznia roku podatkowego, stanowiącego podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.
skargę oddala w przedmiocie odmowy zwrotu podatku od nieruchomości za lata 1993-1996.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nnie mogła być uwzględniona.
Sąd nie zgadza się ze stanowiskiem skarżącego o wiążącej mocy - w zakresie wykładni przepisu prawa - poglądu wyrażonego przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu jego uchwały, a nie sentencji uchwały.
Dokonywana - przed wejściem w życie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - przez Trybunał Konstytucyjny powszechnie obowiązująca wykładnia ustaw następowała w drodze uchwały, podawanej do publicznej wiadomości przez ogłoszenie w Dzienniku Ustaw. To sentencja uchwały ustalała powszechnie rozumienie wyrażeń i zwrotów zawartych w wyjaśnianym przepisie i znaczenie prawne poszczególnych pojęć czy sformułowań ustawodawcy. Przytoczenie przez skarżącą jako argumentu na słuszność przekonania o mocy wiążącej uzasadnienia uchwały Trybunału Konstytucyjnego, poglądu wyrażonego przez NSA w uzasadnieniu uchwały NSA z dnia 29 lipca 1996 r. /FPK 8/96/, nie przekonuje składu orzekającego w niniejszej sprawie. Godzi się przy tym podkreślić, iż wypowiedź NSA zawarta w uzasadnieniu uchwały z dnia 29 lipca 1996 r. /FPK 8/96/ była odosobniona, albowiem przy rozpatrywaniu innych spraw /FPK 2/97, FPK 7/97/ Sąd ten wyraźnie podkreślał, że nie może budzić wątpliwości to, że moc wiążącą ma ustalona przez Trybunał Konstytucyjny wykładnia zawarta w sentencji uchwały, a nie uzasadnienie uchwały. Pogląd o wiążącej mocy rozumienia przepisu poddanego wykładni Trybunału, wyłuszczonego w sentencji uchwały podanej do publicznej wiadomości przez ogłoszenie w Dzienniku Ustaw, wyraził też Trybunał Konstytucyjny w sentencji uchwały z dnia 7 marca 1995 r. /OTK 1995 cz. I str. 230/.
Skoro, z punktu widzenia podmiotów stosujących prawo, nie było wiążące stanowisko Trybunału zawarte w uzasadnieniu jego uchwały z dnia 15 maja 1996 r. /W 2/96 - OTK Nr 3 poz. 23/, zaś sama sentencja tejże uchwały brzmiąca "art. 8 i art. 11 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, nie dają po przekształceniu przedsiębiorstwa państwowego w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa podstaw do zmiany wartości początkowej stanowiącej dla budowli, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości spółki powstałej w wyniku przekształcenia", nie wyjaśniała ogóle rozumienia pojęcia "wartości początkowej budowli", ocenić należy. czy dotychczasowa praktyka odprowadzania podatku od nieruchomości w części dotyczącej budowli, oparta na uznawaniu za podstawę opodatkowania budowli jej wartości początkowej brutto, co pewien czas aktualizowanej, była zgodna z prawem i czy sam przepis art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych był konstytucyjny.
Wskazany wyżej przepis w brzmieniu obowiązującym do końca 1996 r. stanowił, iż podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości dla budowli była ich wartość początkowa określana według zasad przewidzianych w odrębnych przepisach dla celów amortyzacji, chociażby były one całkowicie zamortyzowane. Odrębne przepisy regulujące zasady amortyzacji środków trwałych zawierało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych, a później rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. 1994 nr 104 poz. 503 ze zm. i Dz.U. 1995 nr 7 poz. 34 ze zm./. Były to jedyne przepisy, regulujące prawne aspekty amortyzacji i aktualizacji wyceny środków trwałych i do ich stosowania odsyłała ustawa o podatkach i opłatach lokalnych. Brzmienie przepisu świadczy o tym, że ustawodawcy było znane odrębne uregulowanie zasad amortyzacji środków trwałych i w pełni akceptował ich stosowanie na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.