1. Nie można za drogę w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ uznać nieruchomości, która nie stanowi własności Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.
2. Nie można za inne miejsce publiczne w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ uznać nieruchomości, która stanowi własność osoby fizycznej.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu przy udziale (...) sprawy ze skargi Anny i Zbigniewa K. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia 7 sierpnia 2002 r. (...) w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia 5 czerwca 2002 r. (...), (...).
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego we W. decyzją z dnia 5 czerwca 2002 r. (...), powołując się na art. 51 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 oraz art. 81 ust. 1 pkt 2 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./, nakazał skarżącym Annie i Zbigniewowi K. doprowadzenie wykonanego ogrodzenia działek nr 1/10, 1/14 i 126/5 położonych we wsi N., gmina Ch. do stanu zgodnego z prawem, w szczególności nakazał im rozebrać ogrodzenie działki nr 1/10 na całej jej szerokości /3 metry/ od strony drogi wewnętrznej i od strony jeziora. Uzasadniając swoją decyzję Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, że postępowanie wszczął na wniosek właścicieli nieruchomości sąsiednich, którym wykonane ogrodzenie uniemożliwiło dostęp do jeziora. W trakcie przeprowadzonych oględzin ogrodzenia organ administracji ustalił, jak wynika z tego uzasadnienia, że skarżący są właścicielami czterech przylegających do siebie działek, mianowicie działek nr 1/13, 1/10, 1/14 i 126/5, że na działce nr 1/13 stoi domek letniskowy oraz, że działki nr 1/10, 1/14 i 126/5 kupili w 2001 r. i wówczas je ogrodzili ogrodzeniem z siatki o wysokości 1,50 m na stalowych słupkach zabetonowanych w fundamencie. Organ administracji stwierdził, że wykonanie robót przy budowie ogrodzenia nie zostało zgłoszone właściwemu organowi. Organ przyjął przy tym, że obowiązek dokonania takiego zgłoszenia wynikał z art. 30 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, w szczególności z tej części powołanego przepisu, która dotyczy budowy ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wyjaśnił także, że gdyby skarżący nawet dokonali zgłoszenia przed wykonaniem ogrodzenia, to i tak zgłoszenie to nie zostałoby przyjęte, gdyż zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego teren działki nr 1/10 przeznaczony jest na przejście piesze. Ponadto Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wyjaśnił, że zastosował art. 51 ust. 4 Prawa budowlanego, gdyż ogrodzenie jest urządzeniem budowlanym i zostało już wykonane bez wymaganego zgłoszenia.
Skarżący od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wnieśli odwołanie, w którym powołali się na swoje prawo własności działki nr 1/10 i twierdząc, że przystąpiono do zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zarzucili, iż decyzja organu pierwszej instancji jest przedwczesna.
Rozpoznając odwołanie skarżących K.-P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. decyzją z dnia 7 sierpnia 2002 r. (...) utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał na przeznaczenie działki nr 1/10 w planie zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że jest ona tam przeznaczona na przejście piesze. Stwierdził też, że z decyzji o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości wynika, że działka nr 1/10 wraz z kilkoma innymi działkami została wyłączona z produkcji rolnej i przeznaczona na cele komunikacyjne oraz, że w dokumentach ewidencji gruntu jest ona oznaczona jako pas drogowy. Następnie Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał na przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym i stwierdził, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest przepisem miejscowym z czego wynika, że organy administracji są zobowiązane ustaleń tych planów przestrzegać.