Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik (spr.) Asesor WSA Mirella Łent Protokolant Hanna Szpunar-Radkowska po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2004 r. sprawy ze skargi W. F. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby oddala skargę
Decyzją z dnia [...] nr [...] Dyrektor Izby Celnej w T., po ponownym rozpatrzeniu w trybie art. 81 ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 72, poz. 802 z późn. zm.) sprawy, uchylił wydaną na podstawie art. 158 § 1 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kpa, własną decyzję nr [...] z dnia [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] nr [...] o zwolnieniu z dniem 25 lutego 2003 r. ze służby starszego kontrolera celnego W. F. oraz stwierdził nieważność wymienionej decyzji z dnia [...] w części określającej datę zwolnienia ze służby, odmawiając jednocześnie stwierdzenia nieważności tejże decyzji w pozostałej części.
Zwolnienie W. F. ze służby nastąpiło na mocy art. 25 ust. 1 pkt 8 wskazanej wyżej ustawy o Służbie Celnej na skutek orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 27 grudnia 2001 r. sygn. IIIK 1124/97, obok kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na 3 lata, zakazu wykonywania przez niego przez okres 3 lat zawodu w organach celnych administracji państwowej w związku z uznaniem go winnym popełnienia przestępstw umyślnych pozostających w związku z pełniona służbą.
Z uzasadnienia decyzji Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] wynika, że określenie w decyzji z dnia [...] daty zwolnienia ze służby w terminie krótszym niż tok procedury związanej z jej uprawomocnieniem w sytuacji, gdy tejże decyzji nie nadano rygoru natychmiastowej wykonalności, było niezgodne z art. 130 § 1 i 2 kpa, w myśl którego wykonaniu podlega dopiero decyzja ostateczna, a który to przepis miał zastosowanie w sprawie w chwili jej rozstrzygania w związku z treścią art. 81 ust. 2 ustawy o Służbie Celnej.
Ustosunkowując się do podniesionego przez W. F. we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zarzutu, że do wykonania wyroku skazującego można było przystąpić dopiero po przekazaniu go Dyrektorowi Izby Celnej przez sąd celem wykonania zgodnie z procedurą przewidzianą w kodeksie karnym wykonawczym, a nie po samodzielnym uzyskaniu go przez Izbę, Dyrektor Izby Celnej w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] cstwierdził, że jedynym wymogiem zastosowania art. 25 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. jako podstawy obligatoryjnego zwolnienia ze służby jest, jak wynika z tego przepisu, prawomocność orzeczonego zakazu wykonywania zawodu funkcjonariusza celnego, niezależnie od sposobu powzięcia wiadomości o prawomocnym skazaniu, zaś wyrok sądu I instancji z dnia 27 grudnia 2001 r. utrzymany został w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w B. z dnia 21 lutego 2003 r.
Nadto za chybiony uznał Dyrektor Izby Celnej zarzut dotyczący naruszenia - poprzez zwolnienie W. F. ze służby bez wypowiedzenia w czasie niezdolności do pracy z powodu choroby - przepisów kodeksu pracy, bowiem kodeks pracy w tym zakresie nie ma w odniesieniu do służby funkcjonariuszy celnych zastosowania.
Jak wynika z uzasadniania decyzji Dyrektor Izby Celnej nie podzielił także stanowiska W. F., że przy zwolnieniu go ze służby doszło do naruszenia art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 z późn. zm.), skoro trwał jego mandat członka zarządu zakładowej organizacji związkowej pracowników administracji celnej Izby Celnej w T., a wymieniony przepis zakazuje w takim przypadku zarówno wypowiadania, jak i rozwiązywania stosunku pracy. Treść powyższego przepisu wskazuje bowiem, że chodzi o zakaz rozwiązywania stosunku pracy nie w ogóle, lecz bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej i nie sposób go odnieść do sytuacji, w której doszło do skazania za umyślne popełnienie przestępstwa, jak w przypadku W. F., gdyż wykluczyć należy pogląd, że zamiarem ustawodawcy była ochrona zatrudnienia skazanej prawomocnym wyrokiem osoby tylko z racji jej członkostwa w zarządzie związków zawodowych.