Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska Sędziowie Sędzia WSA Halina Adamczewska-Wasilewicz Asesor sądowy Urszula Wiśniewska (spr.) Protokolant Joanna Szklarska po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi Biura Podróży "B." C. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Decyzją z dnia [...] nr [...] Dyrektor Izby Celnej w T. działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), art. 262, 262 ze znakiem 1 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny (tekst jedn. Dz. U. Nr 75, poz. 802 ze zm.) utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w T. nr [...] z dnia [...].
W uzasadnieniu wskazano, dotychczasowy przebieg postępowania. Decyzją z dnia [...] Dyrektor Urzędu Celnego w T. uznał zgłoszenie celne z dnia 5 października 2001 r. złożone przez C. K. prowadzącego Biuro Podróży "B." za nieprawidłowe w części dotyczącej wartości oraz taryfikacji towaru i określił w prawidłowej kwocie dług celny.
Pismem z dnia 1 kwietnia 2003 r. C. K. działając przez pełnomocnika wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji. Jako podstawę prawną wskazano art. 247 §1 pkt 2, 3, 7 ustawy Ordynacja podatkowa. Zaskarżonej decyzji zarzucono:
- brak podstawy prawnej z art. 65 § 4 pkt 2 ustawy Kodeks celny,
- bezprawną zmianę taryfikacji towaru z kocu PCN 8704... na kod 8703... czyli z samochodu ciężarowego na samochód osobowy. Takie działanie jest niezgodne z at. 85 § 1 Kodeksu celnego,
- nieposzanowanie normy z art. 122 Ordynacji podatkowej obligującej organ celny do rozstrzygnięcia na zasadzie prawdy obiektywnej,
- niewykonanie zaleceń Prezesa GUC z jego decyzji z dnia 26 lutego 2002 r. nr DOT-GD-VIII-5550-6/02/24/KR a sprowadzających się do przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego zgodnie z przepisem art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.
Decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Celnej w T. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...]. W ocenie Dyrektora organ pierwszej instancji zebrał dowody, które dały podstawę do zmiany klasyfikacji pojazdu nie stwierdził również naruszenia art. 85 § 1 ustawy kodeks celny. Na stan towaru o którym mowa w powołanym przepisie, składają się bowiem obiektywne cechy pojazdu, jak również towarzyszące mu dokumenty w których z jednej strony określono pojazd jako ciężarowy z drugiej jednak zawarto informację iż został wyprodukowany jako osobowy. Ustalenie prawidłowej klasyfikacji taryfowej wymagało zatem dokonania oceny jego budowy w oparciu o przesłanki wynikające z nomenklatury towarowej taryfy celnej w powiązaniu z stosowanymi zapisami w załączonych dokumentach (kartach pojazdu, dowodach rejestracyjnych, opiniach) zawierających oprócz podstawowych parametrów technicznych także dodatkowe informacje o pojeździe, poczynając od jego wersji fabrycznej. Podkreślono ponadto, iż dla potrzeb celnych podstawą prawną wydawanych decyzji są wyłącznie przepisy prawa celnego w tym dla potrzeb klasyfikacji taryfowej wiążące są postanowienia dotyczące nomenklatury towarowej celnej nawet wówczas gdyby towary traktowane były odmiennie w innych przepisach, publikacjach czy opiniach rzeczoznawców. Zgodnie zaś z taryfą celną pojazdy służące do przewozu towarów i osób w jednym nadwoziu klasyfikuje się do pozycji 8703. Odnosząc się do braku podstawy prawnej Dyrektor wskazał, iż przepisem który upoważniał organ celny do rozstrzygnięcia sprawy na drodze decyzji był art. 65 § 4 ustawy Kodeks celny. Niewątpliwie nie powołanie litery c pkt 2 art. 65 § 4 i zmiana taryfikacji, która nie miała wpływu na kwotę długu celnego było naruszeniem art. 65 § 4 pkt 2. Nie mniej w ocenie Dyrektora naruszenie to nie miało charakteru rażącego.