Jakiekolwiek działanie prowadzące do uzyskania z budżetu państwa środków finansowych przy wykorzystaniu uregulowań ustawowych dotyczących podatku od towarów i usług w sytuacji braku możliwości uprzedniego wpływu tych środków do tegoż budżetu z tytułu tego podatku, jest niewątpliwie działaniem sprzecznym z przepisami ustawy podatkowej i jako takie prawnie nieskutecznym, a czynności prawne składające się na to działanie dotknięte są wadą nieważności stosownie do przepisu art. 58 Kodeksu cywilnego.
Nie jest uprawnionym zarzut naruszenia przez organy orzekające w sprawie wyrażonej w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Podstawę prawną do działania w rozpatrywanej sprawie przez organ kontroli skarbowej stwarzają przede wszystkim przepisy powołanej w decyzji tego organu ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. 1999 nr 54 poz. 572 ze zm./, a w szczególności przepis art. 24 pozwalający temu organowi na wydanie decyzji podatkowej w sprawach, w których ustalanie lub określanie podatków należy do właściwości urzędów skarbowych. Uprawnienie izby skarbowej do orzekania w sprawie jako organ odwoławczy wynika z kolei z przepisów Ordynacji podatkowej. Z przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, a w szczególności z jej art. 10 ust. 2, wynika też uprawnienie dla tych organów do określania w wysokości innej niż deklarowana przez podatnika kwoty zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług, kwoty zwrotu różnicy podatku, kwoty zwrotu podatku naliczonego lub kwoty różnicy podatku obniżającej podatek należny w następnych okresach rozliczeniowych.
Za chybiony uznać też należało zarzut naruszenia przez organy obu instancji przepisu art. 58 Kc. Jest w orzecznictwie sądowym od dawna ugruntowanym zapatrywanie, że w granicach swojej właściwości organy podatkowe są nie tylko uprawnione, ale wręcz zobowiązane do oceny ważności i skuteczności czynności cywilnoprawnych w zakresie ich skutków prawno-podatkowych. Dokonana zatem przez te organy w rozpatrywanej sprawie ocena czynności prawnych zawieranych między skarżącym podatnikiem jako podmiotem gospodarczym z jednej strony oraz spółką prawa handlowego z drugiej strony ma zatem również prawne podstawy a przeprowadzona przez te organy analiza okoliczności faktycznych towarzyszących tym czynnościom nie może nasuwać zastrzeżeń, zaś wyprowadzone z niej wnioski co do charakteru tych czynności jako zmierzających do obejścia przepisów ustawy podatkowej uznać należy za w pełni uprawnione.
Celem podatku od towarów i usług, jako ciężaru publicznoprawnego, w wymiarze finansowym obciążającego konsumpcję, jest pozyskiwanie określonych środków dla budżetu państwa. Istotnym elementem konstrukcyjnym tego ciężaru jest możliwość dokonywania przez podmioty gospodarcze, wytwarzające towary i świadczące odpłatnie usługi, przerzucenia ciężaru podatkowego na kolejne ogniwa obrotu, czemu służy określone ustawowo prawo do obniżenia podatku należnego z tytułu dokonanej sprzedaży o podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług.
Kierując się różnego rodzaju priorytetami ustawodawca podatkowy w pewnych określonych przez siebie sytuacjach rezygnuje z pozyskiwania środków budżetowych, czy to stosując zwolnienia podatkowe /przedmiotowe i podmiotowe/, czy to stosując obniżone stawki podatkowe /jak np. w przypadku eksportu towarów/, czy to wręcz przyznając określonym podatnikom prawo do ubiegania się o zwrot należnego i zapłaconego podatku, jak ma to miejsce w odniesieniu do podatników prowadzących zakłady pracy chronionej lub zakłady aktywności zawodowej /art. 14a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym/.