1. Ustawodawca w procesie planowania przestrzennego nie zakłada prymatu interesu publicznego nad prywatnym lub odwrotnie. Na równi kładzie nacisk zarówno na prawo własności, jak i inne elementy uwzględniane przy planowaniu przestrzennym. Gmina, co do której w zasadzie należy wyłączna kompetencja ustalania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu /art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, siłą rzeczy w pierwszej kolejności dbać będzie o zaspokojenie potrzeb zbiorowości, a nie indywidualnych podmiotów. Zatem możliwość wniesienia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ma służyć temu, aby podmiot, którego interes prawny lub uprawnienia zostaną naruszone przez ustalenia uchwalonego w przyszłości miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, mógł jeszcze w trakcie projektowania planu przedstawić do rozważenia swoje racje. Racje te, organ gminy /zarząd, rada gminy/, którym ustawa nadaje określone kompetencje, winny wziąć pod rozwagę. Przede wszystkim zaś rada gminy winna rozważyć naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia osoby zgłaszającej zarzut. Czyniąc to winna mieć przede wszystkim na uwadze okoliczności, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz to, aby rozwój był zrównoważony, przez co należy rozumieć rozwój, który ma na względzie wszystkie aspekty życia człowieka. Rozpoznając zarzuty właściwy organ gminy musi skonfrontować interes indywidualny z interesem przemawiającym za ustaleniami przyjętymi w projekcie miejscowego planu zagospodarowania.
2. Jeżeli okaże się, że na skutek ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego korzystanie z nieruchomości stanowiącej własność będzie niemożliwe, czy ograniczone, to zawsze będzie możliwe wystąpienie z roszczeniem o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę. Takie uprawnienie przewidywał przepis art. 36 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, obowiązującej w dacie podjęcia uchwały przez radę gminy w przedmiocie odrzucenia zarzutów /28.05.2003 r./. Żądanie odszkodowania przewidują także przepisy art. 36 ust. 1 pkt 1 i 2 obecnie obowiązującej ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 80 poz. 717/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie przy udziale (...) sprawy ze skargi Marii i Czesława S. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia 28 kwietnia 2003 r. (...) w przedmiocie zarzutu do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - oddala skargę.
Rada Gminy W. realizując zarządzenie Komisarza Rządowego dla Gminy W. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie geodezyjnym Ł.-W.-P. na działce 191/1 Lasy Państwowe sporządziła projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru położonego w obrębie geodezyjnym W.-P. w miejscowości J. Projekt przewiduje przeznaczenie terenu o obszarze minimum 000,640 ha oznaczonego symbolem UT/UJ wyodrębnionego z działki nr 191/1 LP pod usługi elektrotechniczne, telefoniczne i inne o uciążliwości nie wykraczającej poza granice terenu objętego planem. Teren ten położony jest na gruntach rolnych klasy V w kompleksie leśnym Nadleśnictwa K., poza obszarem G.-W. Parku Krajobrazowego. Ustalenia zaś szczegółowe przewidują realizację budowy masztu radiofonii komórkowej wraz z infrastrukturą techniczną i miejscami postojowymi.
Zarzuty do projektu wnieśli Maria i Czesław S.
Rada Gminy W. uchwałą nr VI/44/2003 z dnia 28 kwietnia 2003 r. zarzuty odrzuciła. Powołano się na przepisy art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ oraz art. 18 ust. 2 pkt 5 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./.
W uzasadnieniu wskazano, iż nieruchomość stanowiąca własność Marii i Czesława S. nie została objęta Zarządzeniem Komisarza Rządowego. Ich działka z obszarem objętym planem graniczy od strony północno-zachodniej, a budynek mieszkalny położony jest od centrum planowanej lokalizacji stacji w odległości 340 m. Bezzasadna jest argumentacja skarżących o spadku atrakcyjności ich nieruchomości, gdyby została ona przekwalifikowana i przeznaczona na cele budownictwa mieszkaniowego. Do tej pory Rada Gminy nie podjęła uchwały o przystąpieniu do sporządzenia projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Poza tym grunty stanowiące własność skarżących są pochodzenia organicznego /łąka klasy V/, których wyłączenie z produkcji rolnej pociągałoby za sobą bardzo wysokie koszty. Są to bowiem działki, gdzie występuje bardzo wysoki poziom wód gruntowych.
Wskazano także, że ewentualne promieniowanie magnetyczne - w przypadku lokalizacji stacji telefonii komórkowej - nastąpi jedynie w promieniu 31 metrów od masztu i 40 m na wysokość. Obszar nieruchomości skarżących z uwagi na odległość, promieniowaniem nie będzie objęty.
Uchwałę do Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżyli Maria i Czesław S.
Podnieśli oni, że pierwotnie maszt anteny telefonii komórkowej miał być postawiony na ich nieruchomości. Jednak Gmina na realizację inwestycji na ich terenie zgody nie wyraziła, wobec czego firma "C." odstąpiła od zawarcia umowy ze skarżącymi.
Wskazali nadto skarżący, że obecnie inwestycja ma być zlokalizowana na działce bezpośrednio graniczącej z ich nieruchomością. Poza tym działka nr 191/1 LP nie jest terenem leśnym, jak się mówi w projekcie, ale łąką i teren ten położony jest w miejscowości P., a nie J.