Wyłączenie odpowiedzialności nabywcy nie zostało uzależnione od posiadania przez niego jakiegokolwiek zaświadczenia o zaległościach podatkowych zbywającego, ale zaświadczenia wydanego nabywcy środka trwałego w trybie art. 112 par. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Logicznym jest również, że zaświadczenie takie nabywca powinien posiadać przed nabyciem środka trwałego, gdyż wtedy będzie mógł twierdzić, że decyzję o nabyciu podjął działając w zaufaniu do urzędowej informacji o wielkości zadłużenia zbywcy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył:
Skarga nie jest uzasadniona. Wbrew podniesionym zarzutom organy podatkowe nie naruszyły art. 112 Ordynacji podatkowej orzekając o odpowiedzialności Ewy D. za zaległość podatkową Zbigniewa Z. W sprawie tej poza sporem jest fakt nabycia przez skarżącą od podatnika Zbigniewa Z. samochodu marki Honda Accord, ujętego w ewidencji środków trwałych firmy G. Wartość nabytego środka trwałego przekraczała graniczną kwotę określoną w art. 112 par. 2 Ordynacji podatkowej. Z treści art. 112 par. 1 i 2 tej ustawy wynika, że nabywcy środków trwałych, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami środki te były ujęte w prowadzonej przez zbywcę ewidencji lub wykazie środków trwałych, a ich wartość w dniu zbycia wynosiła co najmniej 13.283,62 zł, odpowiadają całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia nabycia zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Odpowiedzialność ta może zostać ograniczona lub wyłączona i nie dotyczyć zaległości, o których nabywca nie wiedział mimo dopełnienia aktów staranności określonych w tym przepisie. Jest to jednak odstępstwo od ogólnej zasady wyrażonej w art. 112 par. 2 w zw. z par. 2 Ordynacji podatkowej, a więc nabywca powinien spełnić ściśle wymogi wynikające z par. 7 tego artykułu. Z przepisu tego wynika, że nabywający, za zgodą zbywającego, może wystąpić do organów podatkowych właściwych - miejscowo dla zbywającego o wydanie zaświadczenia o wysokości jego zaległości podatkowych. Nabywca nie odpowiada za zaległości nie wykazane w zaświadczeniu. Wyłączenie odpowiedzialności nabywcy nie zostało więc uzależnione od posiadania przez niego jakiegokolwiek zaświadczenia o zaległościach podatkowych zbywającego, ale zaświadczenia wydanego nabywcy środka trwałego w trybie par. 7 art. 112. Logicznym jest również, że zaświadczenie takie nabywca powinien posiadać przed nabyciem środka trwałego, gdyż wtedy będzie mógł twierdzić, że decyzję o nabyciu podjął działając w zaufaniu do urzędowej informacji o wielkości zadłużenia zbywcy. Skarżąca nie może skutecznie powołać się na wyłączenie swej odpowiedzialności za zaległość podatkową Zbigniewa Z. przedmiocie podatku VAT, bowiem nie występowała do organów podatkowych o wydanie stosownego zaświadczenia. Zaświadczenie z dnia 8 stycznia 2001 r. zostało wydane Zbigniewowi Z. dla innych celów. Prócz należy zwrócić uwagę, że tryb wydawania zaświadczeń, o których mowa w par. 7 art. 112 regulowany był w styczniu 2001 r. przepisami rozporządzenia Ministra Finansów dnia 31 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 162 poz. 1124 ze zm./. Z treści ust. 3 w zw. z ust. 2 par. 27 tego rozporządzenia wynika, że zaświadczania o wysokości zaległości podatkowych wydawane są na wniosek nabywcy środka trwałego przez organy podatkowe właściwe miejscowo i rzeczowo w sprawach poszczególnych zobowiązań podatkowych. Organem właściwym w sprawie podatku VAT należnego od Zbigniewa Z. był Pierwszy Urząd Skarbowy, a więc odpowiedzialności skarżącej za zaległość Zbigniewa Z. w podatku VAT wyłączona byłaby wtedy, gdyby ten właśnie Urząd wydał jej stosowne zaświadczenie o braku zaległości.