1. Przepis art. 140 Kodeksu cywilnego nie zapewnia absolutnej władzy nad rzeczą wskazując, że podlega ona ograniczeniu, które wyznaczają ustawy, zasady współżycia społecznego, społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa. O tym, jakiego rodzaju będą to ograniczenia i w jakim stopniu właściciel nieruchomości będzie ograniczony w sposobie korzystania z nieruchomości, decydują ustalenia przyjęte w uchwale dotyczącej planu zagospodarowania przestrzennego.
2. Roszczenia związane z ograniczeniem korzystania z nieruchomości, mają charakter cywilnoprawny, a spory dotyczące tych roszczeń podlegają rozstrzygnięciu przed sądem powszechnym w procesie cywilnym /art. 36 ust. 13 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu przy udziale (...) sprawy ze skargi Wacława Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia 5 lutego 2003 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę garażu samochodowego - oddala skargę
Decyzją z dnia 12 grudnia 2002 r. (...) Prezydent Miasta B. odmówił Wacławowi Ł. wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy garażu samochodowego.
W uzasadnieniu decyzji podano, że wnioskowana lokalizacja garażu znajduje się na terenie, na którym obowiązuje zakaz realizacji nowej zabudowy. Wynika to z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla "B." zatwierdzonego Uchwałą nr LII/918/98 Rady Miasta B. z dnia 15.04.1998 r. /Dz.Urz. Woj. B. nr 63 poz. 370 z dnia 6.11.1998 r.
Organ I instancji powołując się na przepis art. 2 i art. 46a ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ wskazał, że wnioskowana inwestycja nie może być sprzeczna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.
Odwołanie od tej decyzji wniósł Wacław Ł. podnosząc, że w sprawie zostało zignorowane jego prawo do prawidłowego i racjonalnego korzystania z budynku. Odwołujący powołał się tu na ustawę z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali /t.j. Dz.U. 2000 nr 80 poz. 903 ze zm./.
Rozpoznając sprawę w trybie odwoławczym Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia 5 lutego 2003 r. (...) utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu tej decyzji organ odwoławczy podniósł, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonywane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i zachowaniu warunków określonych w ustawach.
W obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego, teren wnioskowanej inwestycji określony jest jako teren istniejącej zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, z zakazem realizacji nowej zabudowy, z dopuszczeniem przeprowadzenia remontów i przebudowy istniejących budynków oraz z nakazem realizacji zieleni niskiej i wysokiej od strony istniejących i projektowanych parkingów.
W tej sytuacji zamierzona budowa garażu samochodowego na tym terenie nie może być uznana jako zgodna z ustaleniami planu.
Dalej organ I instancji, powołując się na art. 46a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym wskazał, że decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu jest nieważna, jeżeli jest sprzeczna z ustaleniami planu. Nadmienił przy tym, że podniesione w odwołaniu argumenty nie mogą stanowić podstawy do zmiany rozstrzygnięcia organu I instancji.
Decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego Wacław Ł.
W skardze skarżący podniósł zarzuty zawarte w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Zdaniem skarżącego, zaskarżona decyzja jest krzywdząca, gdyż ogranicza jego prawo własności.
Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.