W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.
Rozpoznając skargę Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Przede wszystkim stwierdzić należy, że naruszenia przepisów postępowania administracyjnego uzasadniające wznowienie postępowania, określone w art. 145 Kpa, nie mogą stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji /tak NSA w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 marca 1988 r., I SA 636/87 - ONSA 1998 Nr 1 poz. 45 oraz w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 sierpnia 1990 r., IV SA 543/90 - ONSA 1991 Nr 1 poz. 1/. W doktrynie prawa, która jest w tym wypadku, oprócz orzecznictwa, koniecznym wypełnieniem braku uregulowania w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego zbiegu nadzwyczajnych trybów weryfikacji decyzji, mianowicie stwierdzenia nieważności decyzji oraz wznowienia postępowania, stwierdza się, że te dwa postępowania uregulowane są na zasadzie wyłączności, co oznacza, że usunięcie określonego rodzaju wady decyzji może nastąpić tylko i wyłącznie we właściwym trybie. W efekcie pomiędzy tymi postępowaniami nie występuje konkurencyjność, pojmowana jako możliwość wyboru drogi weryfikacji decyzji przez stronę lub działający z urzędu organ administracji. Zastosowanie zaś niewłaściwego trybu weryfikacji decyzji stanowi rażące naruszenie prawa. Ze względu na to, że do prowadzenia postępowania w tych dwóch trybach weryfikacji decyzji są właściwe w zasadzie inne organy oraz z tego powodu, że następstwa prawne zastosowania któregoś z omawianych trybów są różne, organy administracyjne nie mogą wyeliminować z obrotu prawnego decyzji przyjmując podstawy prawne innego trybu postępowania aniżeli tego, do którego zastosowania są właściwe. /B. Adamiak, J. Borkowski, glosa do wyroku NSA z dnia 9 sierpnia 1990 r., IV SA 543/90 - OSP 1992 z. 5 poz. 120./ W związku z tym przypomnieć należy, że wznowienie postępowania administracyjnego służy do usunięcia skutków wad procesowych, w tym wady polegającej na tym, że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu /art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa/, zaś postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji służy usunięciu wad samej decyzji. Nie było zatem dopuszczalne, aby podstawą stwierdzenia nieważności decyzji uczynić wadę polegającą na tym, że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. W tej sytuacji nie jest trafne twierdzenie skarżących, że podstawą prawną zaskarżonej decyzji winien być przepis art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa w zakresie, mówiącym o rażącym naruszeniu prawa.
Odnosząc się do podstawy prawnej zaskarżonej decyzji, a więc art. 146 par. 1 Kpa, stwierdzić należy, iż przepis ten został zastosowany prawidłowo. Stanowi on, że uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145 par. 1 pkt 1 i 2 Kpa nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło dziesięć lat, zaś z przyczyn określonych w art. 145 par. 1 pkt 3-8 Kpa oraz w art. 145a Kpa jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat. Zatem skoro od doręczenia decyzji z dnia 27 sierpnia 1993 r. upłynęło więcej niż pięć lat, to nie można jej było uchylić na podstawie art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa. Powyższy zakaz uchylenia decyzji jest przy tym niezależny od przyczyn uniemożliwiających wcześniejsze rozpoznanie sprawy o wznowienie postępowania. W szczególności brak podstaw prawnych, aby upływu terminu określonego w art. 146 par. 1 Kpa nie uwzględniać dlatego, że organ administracyjny był bezczynny. Jedyną formą zadośćuczynienia dla strony, która poniosła w takiej sytuacji szkodę, jest możliwość żądania odszkodowania na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego /art. 153 par. 1 Kpa/.
Mając powyższe na uwadze Sąd na mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę oddalił.