Brak podstaw prawnych, aby upływu terminu określonego w art. 146 par. 1 Kpa nie uwzględniać dlatego, że organ administracyjny był bezczynny. Jedyną formą zadośćuczynienia dla strony, która poniosła w takiej sytuacji szkodę, jest możliwość żądania odszkodowania na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego /art. 153 par. 1 Kpa/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu przy udziale (...) sprawy ze skargi Marianny Cz. oraz Romana i Krystyny T. na decyzję Wojewody K.-P. z dnia 8 września 2002 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę - oddala skargę.
Skarżący Marianna Cz. oraz Roman i Krystyna T. wnieśli skargę na decyzję Wojewody K.-P. z dnia 8 lipca 2002 r. (...), którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta G. z dnia 20 marca 2002 r. (...) o odmowie uchylenia w wyniku wznowienia postępowania decyzji prezydenta G. z dnia 27 sierpnia 1993 r. o pozwoleniu na budowę i jednoczesnym stwierdzeniu, że decyzja ta została podjęta z naruszeniem prawa. Zarówno zaskarżona, jak i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji opierały się na ustaleniu, że przeszkodą do uchylenia w wyniku wznowienia postępowania decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia 27 sierpnia 1993 r. jest upływ terminów wyznaczonych w art. 146 par. 1 Kpa. Organ pierwszej instancji stwierdził, że upłynęło ponad 5 lat od daty wydania tej decyzji, zaś organ odwoławczy, że ponad 5 lat upłynęło od jej doręczenia inwestorowi, co miało miejsce w dniu 1 września 1993 r. Oba wskazane organy przyjęły przy tym, że decyzja z dnia 27 sierpnia 1993 r. została wydana z naruszeniem prawa, mianowicie art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa, gdyż w postępowaniu, w którym ona została podjęta, bez swojej winy nie wzięli udziału skarżący.
Skarżący w skardze zarzucili naruszenie art. 7, art. 12, art. 35, art. 36, art. 146 par. 1 i art. 156 Kpa oraz bliżej nie określonych przepisów prawa materialnego, "będące konsekwencją naruszenia przepisów postępowania administracyjnego poprzez utrzymanie w obrocie prawnym pozwolenia budowlanego ewidentnie sprzecznego z prawem budowlanym oraz przepisami wykonawczymi do prawa budowlanego". Uzasadniając skargę skarżący wskazywali na niezawinioną przez siebie przewlekłość postępowania w sprawie wznowienia postępowania. W szczególności twierdzili, że postępowanie w sprawie wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją Prezydenta G. z dnia 27 sierpnia 1993 r. zostało wszczęte w dniu 19 października 1994 r. i wskazywali kolejne rozstrzygnięcia organów administracji oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w tym decyzję z dnia 19 kwietnia 1995 r. o odmowie wznowienia postępowania, utrzymaną w mocy decyzją z dnia 20 czerwca 1995 r., wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 1996 r., którym te dwie decyzje uchylono, i następujące po tym wyroku decyzje Prezydenta G. z dnia 20 marca 2002 r. i Wojewody K.-P. z dnia 8 lipca 2002 r. W tym kontekście skarżący twierdzili, że podstawą prawną zaskarżonej decyzji winien być art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, zaś podstawą faktyczną rażące naruszenie prawa. Skarżący podkreślali przy tym brak ich winy w powstaniu przewlekłości postępowania, które trwało według ich wyliczeń 9 lat oraz negatywne skutki stosowania art. 146 par. 1 Kpa, polegające na "premiowaniu" opieszałości organów administracji. Skarżący nie kwestionowali przy tym, że od doręczenia decyzji z dnia 27 sierpnia 1993 r. inwestorowi upłynęło ponad 5 lat.