skargę E. M. G. na decyzję Wojewody Leszczyńskiego w przedmiocie orzeczenia o charakterze pobytu i nakazania zameldowania na pobyt stały.
Tezy

O charakterze pobytu w określonej miejscowości decyduje zamiar osoby podlegającej obowiązkowi meldunkowemu, jednakże w razie wątpliwości co do charakteru pobytu organ administracji państwowej nie może ograniczyć się do bezkrytycznego przyjęcia oświadczenia woli takiej osoby co do jej zamiaru. O ocenie charakteru pobytu decyduje bowiem nie tylko werbalna treść oświadczenia woli, lecz również okoliczności faktyczne wskazujące na zamiar rzeczywisty.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę E. M. G. na decyzję Wojewody Leszczyńskiego w przedmiocie orzeczenia o charakterze pobytu i nakazania zameldowania na pobyt stały.

Uzasadnienie strona 1/2

E. M. G. złożyła w Urzędzie Miasta i Gminy w G. wypełniony formularz zgłoszenia pobytu czasowego na ponad 2 miesiące w PGR G. Zgłoszenie to obejmowało również dwoje małoletnich dzieci. Zgłoszenie zameldowania nie zostało przyjęte przez pracownika prowadzącego sprawy meldunkowe, a Naczelnik Miasta i Gminy w G., decyzją z dnia 23 października 1980 r., nr SW-6213/28/80 - nie powiadamiając strony o wszczęciu postępowania z urzędu i nie dając jej możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów /art. 61 par. 4 i art. 10 par. 1 Kpa/ - ustalił, że jej pobyt ma charakter stały i powinna się zameldować na pobyt stały. Jako podstawę prawną decyzji powołano art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/. Uzasadniając decyzję organ administracji państwowej stopnia podstawowego podał, że E. M. G. pracuje w PGR G. od maja 1978 r. i zamieszkuje tam wraz z mężem, który jest zameldowany na pobyt stały i z którym zajmuje samodzielne mieszkanie.

Skarżąca wniosła w dniu 4 listopada 1980 r. od tej decyzji odwołanie do Wojewody Leszczyńskiego, powołując się na przepis art. 6 ust, 1 powyższej ustawy wskazujący, że o pobycie stałym decyduje zamiar stałego przebywania mieszkańca w określonej miejscowości. Natomiast zamieszkania w miejscowości G. nie traktuje ona jako pobytu stałego. Urlopy i wolne dni od pracy spędza w miejscu stałego zamieszkania u rodziców w P., którzy w miarę starzenia się będą potrzebować stałej opieki.

Wojewoda Leszczyński decyzją z dnia 8 grudnia 1980 r., nr SW III 6218-13/80, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji i uznał pobyt skarżącej w miejscowości G. jako mający charakter stały. W uzasadnieniu wskazał m.in. na zawarcie przez nią umowy o pracę w miejscowym PGR na czas nie określony, zajmowania wraz z mężem, tamże zatrudnionym, mieszkania, uczęszczanie dzieci do miejscowego przedszkola oraz do szkoły podstawowej. Okoliczności te miały świadczyć o "całkowitym ześrodkowaniu stosunków osobistych, rodzinnych i zarobkowych w miejscowości G.". Zdaniem Wojewody brak jest również w powyższej sprawie wymienionych w art. 8 ust. 1 ustawy okoliczności wskazujących, że pobyt w określonej miejscowości, trwający dłużej niż dwa miesiące, nie utracił cech pobytu czasowego. Zameldowanie w miejscu pobytu stałego lub czasowego jest tylko dowodem faktycznego przebywania w danej miejscowości i nie rodzi prawa do przydziału mieszkania, dlatego zmiana zameldowania skarżącej na pobyt czasowy w P. nie stanęłaby na przeszkodzie otoczeniu opieką jej rodziców.

E. M. G. zaskarżyła decyzję Wojewody Leszczyńskiego w dniu 5 stycznia 1981 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W uzasadnieniu skargi podniosła zarzuty przytoczone w odwołaniu do Wojewody, a nadto, że art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy nie uzależnia uznania pobytu w określonej miejscowości powyżej dwóch miesięcy na pobyt czasowy od charakteru zawartej umowy o pracę. Zamiar utrzymania zameldowania na stałe w P. nie pozostaje w związku z ubieganiem się o drugi lokal czy zajmowaniem dwóch lokali.

Strona 1/2