1. Jeżeli przepis prawa materialnego wymaga pisemnego oświadczenia strony, a zobowiązany ograniczył się do oświadczenia ustnego złożonego właściwemu urzędnikowi, który takie oświadczenie przyjął, nie pouczając strony o wymaganej formie oświadczenia ani nie zastosował formy przewidzianej w art. 63 i art. 67 Kpa, to jest przyjęcia oświadczenia ustnego do protokołu, takie zaniedbanie urzędnika stanowi obrazę art. 67 Kpa i nie może szkodzić interesom strony.
2. Dopuszcza się obrazy art. 8 i art. 9 Kpa organ administracji, który skutki nieznajomości prawa przez podległych mu pracowników lub niedopełnienia przez nich obowiązków służbowych, przerzuca na obywateli.
3. Każda decyzja ostateczna korzysta z domniemania prawidłowości, a zatem organ administracji, który w znanych sobie okolicznościach wydał wadliwą decyzję uprawniającą, jest tą decyzją związany do czasu jej zmiany w sposób przewidziany prawem.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Tadeusza L. i Henryka W. na decyzje Wojewody Płockiego z dnia 26 lutego 1981 r. w przedmiocie pozbawienia prawa do zwolnienia od podatków i opłaty skarbowej i z dnia 27 lutego 1981 r. w przedmiocie ustalenia opłaty za kartę podatkową i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżone decyzje oraz odpowiednie decyzje Naczelnika Gminy K. z dnia 19 stycznia 1981 r., a także, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Wojewody Płockiego kwotę złotych dwa tysiące sześćset czterdzieści osiem tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.
Wojewoda Płocki decyzjami nr Fn. IV-3252/1/3/81:
1/ z dnia 26 lutego 1981 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Gminy K. z dnia 19 stycznia 1981 r., nr Fn. 3262/1/81 w sprawie pozbawienia Tadeusza L. i Henryka W. prawa do zwolnienia od podatków i opłaty skarbowej w okresie od dnia 15 czerwca 1978 r. do dnia 31 grudnia 1980 r. i opodatkowania ich podatkiem obrotowym i dochodowym w formie karty podatkowej;
2/ z dnia 27 lutego 1981 r. obniżył ustaloną przez Naczelnika Gminy K. w dniu 19 kwietnia 1981 r. decyzją nr 1/81 wysokość opłaty za kartę podatkową za okres od dnia 1 czerwca 1978 r. do dnia 31 grudnia 1980 r. z tytułu prowadzenia przez Tadeusza L. i Henryka W. działalności rzemieślniczej w zakresie mechaniki pojazdowej i blacharstwa w W. gmina K. z globalnej kwoty 75.950 zł do kwoty 66.150 zł ze względu na to, że utrata warunków do zwolnienia od podatków nastąpiła w związku ze zgłoszeniem przez wymienionych rzemieślników do Urzędu gminy zatrudnienia z dniem 1 października 1978 r. pracownika najemnego - Romana W., wobec czego ustalenie opłaty za kartę podatkową powinno obejmować okres od momentu utraty tych warunków, czyli od dnia 1 października 1978 r.
Od powyższych decyzji Tadeusz L. i Henryk W. złożyli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której zarzucają, że jako podstawę prawną zaskarżonej decyzji wskazuje się przepisy nie obowiązujące i podnoszą, że natychmiast po przyjęciu do pracy Romana W. powiadomili o tym organ finansowy. Zapewniano ich wówczas, że nie ma to wpływu na prawo do zwolnienia od opłaty skarbowej i podatków, które było wynikiem urządzenia przez nich warsztatu z przeznaczeniem na usługi dla wsi. Wykazywali również Romana W. w deklaracji podatkowej i od daty jego zatrudnienia uiszczali podatek od wynagrodzeń. Skoro zatrudnienie Romana W. nastąpiło za wiedzą organów finansowych i po zapewnieniu, że nie wpłynie to na zwolnienie od podatków i opłaty skarbowej, późniejsza zmiana stanowiska tych organów nie powinna powodować obciążenia skarżących /chociażby za okres przeszły/ oraz utraty przywileju zwolnienia od podatków i opłaty skarbowej. Postępowanie organów finansowych naruszyło podstawowe przepisy dotyczące informowania podatników w przedmiocie obowiązków podatkowych, stanowi więc uchybienie mające istotny wpływ na wynik sprawy. Skarżący podnoszą ponadto, że są obciążeni pożyczką budowlaną na urządzenie warsztatu w kwocie ponad 150.000 zł oraz obowiązkiem uiszczenia jednorazowej opłaty w kwocie ponad 120.000 zł z tytułu wyłączenia gruntu z produkcji rolnej, sumy te spłacają w ratach. Stanowisko zawarte w zaskarżonych decyzjach jest nieomal równoznaczne z likwidacją warsztatu i nałożenie na nich obowiązku uiszczenia tak wysokiej należności nie mieści się w ich możliwościach płatniczych. Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym skarżący okazali odcinek dowodu wpłaty podatku od wynagrodzeń za Romana W. z dnia 14 października 1978 r. i podali, że jeszcze przed wydaniem decyzji organu administracji państwowej I instancji z dnia 19 października 1981 r. pracownica Urzędu Gminy K. w obecności ich oraz Naczelnika Gminy przyznała, że skarżący informowali ją ustanie o zamiarze zatrudnienia pracownika najemnego i wówczas udzieliła im informacji, że nie spowoduje to dla nich ujemnych skutków podatkowych lub innych. Nazwiska tej pracownicy nie znają, ale pracuje ona nadal w Urzędzie Gminy K. W związku z powyższym skarżący wnoszą o uchylenie zaskarżonych decyzji oraz utrzymanych nimi w mocy decyzji organu administracji państwowej I instancji.