1. Kodeks postępowania administracyjnego wyraża m.in. w art. 63, art. 65, art. 128 i art. 140, pośrednio również w art. 206, zasadę odformalizowania postępowania na korzyść strony co do formy i treści żądania wszczęcia postępowania oraz odwołań od decyzji I instancji i skargi do NSA tak, aby sprawa mogła być rozpoznana zgodnie z intencją i interesem strony. 2. Z porównania par. 14 ust. 1 pkt 1 i pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie przekazywania nieruchomości rolnych i niektórych innych nieruchomości położonych na terenie gromad pomiędzy jednostkami gospodarki uspołecznionej /Dz.U. 1969 nr 1 poz. 1 ze zm./ wynika, że pkt 1 stwarza organom administracji możliwość działania z urzędu w interesie społecznym, choćby nawet jednostka użytkująca nieruchomość nie wyrażała chęci zrzeczenia się tego użytkowania lub nie złożyła wniosku przewidzianego w par. 15 ust. 3 rozporządzenia. W takim wypadku ustalenie, czy nieruchomość stała się zbędna dla jednostki użytkującej, podlega swobodnej ocenie organu administracji. 3. Treść par. 14 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia obejmuje natomiast wszelkie przypadki zrzeczenia się - bez względu na przyczynę, dla której nieruchomość stała się użytkownikowi zbędna - i w takim wypadku wniosek użytkownika nie podlega ocenie organu, który jest obowiązany wydać decyzję o wygaśnięciu użytkowania nieruchomości niezależnie od tego, czy wniosek uzasadniony został zbędnością nieruchomości, czy też wyrażał zrzeczenie się użytkowania /decyzja związana/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Rejonu Dróg Publicznych w O. na decyzję Wojewody Suwalskiego z dnia 25 lutego 1981 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia prawa do użytkowania nieruchomości i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził - zgodnie z art. 208 Kpa - od Wojewody Suwalskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 25 lutego 1981 r. Wojewoda Suwalski utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Gminy W. z dnia 28 grudnia 1980 r. w sprawie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia prawa użytkowania przez Rejon Dróg Publicznych w O. zabudowanej nieruchomości o powierzchni 0,92 ha, położonej we wsi W., stanowiącej własność Skarbu Państwa.
Od powyższej decyzji Rejon Dróg Publicznych w O. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną interpretację art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./, polegającą na sprzecznym z tym przepisem dokonaniu ustaleń w przedmiocie przydatności dla skarżącego nieruchomości położonej we wsi W. i wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji z uwzględnieniem kosztów postępowania według norm przepisowych.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Suwalski wyraził pogląd, że cytowana ustawa z dnia 14 lipca 1961 r. nie ma zastosowania w odniesieniu do nieruchomości będącej przedmiotem sprawy, ponieważ nieruchomość ta nie leży w granicach administracyjnych miast i osiedli ani też nie jest terenem państwowym położonym poza granicami miast i osiedli, ale włączonym do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazanym dla realizacji jego gospodarki. Nieruchomość będąca przedmiotem decyzji jest nieruchomością rolną, w związku z czym nie ma do niej zastosowania również art. 41 cytowanej ustawy. Właściwym aktem prawnym, regulującym wygaśnięcie prawa użytkowania nieruchomości, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie przekazywania nieruchomości rolnych i niektórych innych nieruchomości położonych /Dz.U. 1969 nr 1 poz. 1 ze zm./. Zaskarżona decyzja została wydana na podstawie tego rozporządzenia, zgodna jest z jego przepisami i nie zawiera wad lub uchybień, które mogłyby skutkować jej uchylenie. Bezspornym w sprawie jest fakt zajmowania mieszkań w znajdującym się na spornej działce budynku przez pracowników skarżącego: Krzysztofa, Waldemara i Czesława D. oraz przez rencistę - byłego pracownika Rejonu Dróg Publicznych w O. - Jana S. Osoby zamieszkujące w tym budynku opłacają czynsz na rzecz skarżącego, gdyż zgodnie z dokumentami posiadanymi przez niego budynek ten ma charakter zakładowego domu mieszkalnego. W trakcie postępowania administracyjnego ustalono, że zasadniczym motywem wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa użytkowania był zły stan techniczny budynku i brak środków na jego utrzymanie, co skarżący przyznaje w skardze, wobec czego przekazanie budynku nastąpiłoby z naruszeniem art. 262 Kc Podniesiono również, że organy administracji państwowej nie widzą przeszkód w sprzedaży nieruchomości rodzinie D., po ewentualnym przejęciu jej do zasobów Państwowego funduszu Ziemi, jednakże postawiony przez nich warunek opuszczenia budynku przez mieszkającego tam rencistę uniemożliwia taką sprzedaż, ponieważ organy administracji państwowej nie mają możliwości zapewnienia renciści innego mieszkania. Ponadto zapewnienie mieszkania renciści jest humanitarnym i prawnym obowiązkiem byłego pracodawcy, tj. Rejonu Dróg Publicznych w O. W związku z powyższym Wojewoda Suwalski wniósł o oddalenie skargi.