Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Chlebny, Sędziowie NSA Andrzej Jurkiewicz, Jan Paweł Tarno /spr./, Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2003 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Zdrowia od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2004 r. sygn. akt IV SA 4929/02 w sprawie ze skargi B. Z. na postanowienie Ministra Zdrowia z dnia 4 listopada 2002 r. Nr [...] w przedmiocie uzgodnienia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 1 kwietnia 2004 r., sygn. akt II SA 4929/02 stwierdził nieważność postanowienia Ministra Zdrowia z 4 listopada 2002 r., nr OZU-554.2/02 o umorzeniu postępowania odwoławczego, wydanego po rozpoznaniu zażalenia B. Z. na postanowienie Naczelnego Lekarza Uzdrowiska Kudowa Zdrój z 28 maja 2002 r., którym negatywnie zaopiniowano projekt decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu działki nr ew. [...] dla inwestycji polegającej na rozbudowie budynku o garaż na samochód osobowy. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że powyższe postanowienie Ministra Zdrowia zostało wydane z naruszeniem przepisów o właściwości. Stosownie do treści art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadkach określonych w tym przepisie wymaga obligatoryjnego uzgodnienia z organami tam wymienionymi. W odniesieniu do inwestycji zlokalizowanych w miejscowościach uzdrowiskowych decyzję tę wydaje się po uzgodnieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej. Powołany w podstawie prawnej zaskarżonego postanowienia przepis art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym (Dz. U. 23, poz. 150 z późn. zm.) stanowi, że statut uzdrowiska ustala:
1) granice uzdrowiska, jeżeli ma być nim część gromady,
2) obszar ochrony uzdrowiskowej,
3) czynności, które ze względu na ich oddziaływanie na warunki naturalne i czynniki środowiskowe (art. 2 ust. l) mogą być podejmowane na obszarze ochrony uzdrowiskowej wyłącznie w trybie określonym w art. 12 (czynności zastrzeżone w statucie),
4) sprawy, które z uwagi na ich znaczenie dla lecznictwa uzdrowiskowego wymagają uzgodnienia z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej lub innym organem zdrowia.
Rada Miejska w Kudowie Zdroju uchwałą nr IX/53/99 z dnia 18 czerwca 1999 r. wydaną na podstawie art. 4 ust. l cyt. ustawy ustanowiła Statut uzdrowiska Kudowa Zdrój. Wśród spraw wymagających uzgodnienia z Ministrem Zdrowia ze względu na znaczenie lecznictwa uzdrowiskowego Statut w § 4 ust. 1 lit. c) wymienia: "ustalenie decyzji w sprawach szczegółowej lokalizacji na obszarze "A" - wszystkich budynków. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że niewątpliwie według § 2 pkt l Statutu, ul. l-go Maja, na której to skarżący przewiduje realizację planowanej inwestycji znajduje się w obszarze "A".
Z przytoczonych uregulowań niezbicie wynika, że organem właściwym do uzgodnienia projektu decyzji o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji lokalizowanych w miejscowościach uzdrowiskowych jest Minister Zdrowia. Oznacza to, że w rozpatrywanej sprawie zadaniem Ministra Zdrowia było uzgodnić w trybie art. 40 ust. 4 pkt 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, oceniając zgodność planowanego zamierzenia inwestycyjnego skarżącego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego z uwzględnieniem przepisów ustawy 2 dnia 17 czerwca 1966r. o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym oraz postanowień Statutu uzdrowiska Kudowa Zdrój poprzez wydanie w trybie art. 106 kpa postanowienia. Natomiast, znajdujące się w aktach sprawy pismo z dnia 28 maja 2002 r., w którym Naczelny Lekarz Uzdrowiska Kudowa Zdrój wyraził negatywną opinię odnośnie realizowania w granicach obszaru "A" zamierzenia inwestycyjnego skarżącego mogło być co najwyżej wykorzystane przez Ministra Zdrowia jako podlegający swobodnej ocenie materiał dowodowy, który mógł być wykorzystany przy podejmowaniu końcowego rozstrzygnięcia w postępowaniu uzgodnieniowym. Warto podkreślić, że żaden przepis prawa materialnego nie daje kompetencji naczelnemu lekarzowi uzdrowiska do wydania opinii co do projektu decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W konkluzji powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem właściwości i z tej też przyczyny stwierdził jego nieważność.