O istnieniu choroby zawodowej z par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ przesądzają dwie przesłanki, które muszą występować łącznie: stwierdzona choroba musi mieścić się w wykazie chorób zawodowych/załączniku do powołanego rozporządzenia/, a praca była wykonywana w warunkach narażających na jej powstanie. W sytuacji, gdy spełniona była tylko jedna z nich /praca w warunkach narażających na powstanie choroby zawodowej/, a dwie opinie sporządzone przez uprawnione do ich wystawienia instytucje nie stwierdzały istnienia choroby zawodowej, zarzut naruszenia powołanego przepisu nie może być uznany za zasadny.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zdzisława R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 marca 2004 r., 3/II SA/Ka 506/02 w sprawie ze skargi Zdzisława R. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 21 stycznia 2002 r., (...) w przedmiocie choroby zawodowej - oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 24 marca 2004 r. /3/II SA/Ka 506/02/ oddalił skargę Zdzisława R. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 21 stycznia 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej. W uzasadnieniu wyroku Sąd powołał, obowiązujące wówczas, przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ i wyjaśnił, że "choroba zawodowa" jest pojęciem prawnym i niezbędnym dla jej stwierdzenia jest ustalenie, że rozpoznane schorzenie mieści się w wykazie chorób zawodowych, a wykonywana prawa odbywała się w warunkach narażających na jej powstanie. Istnieje domniemanie związku przyczynowego pomiędzy schorzeniem a warunkami pracy narażającymi na jej powstanie. W przedmiotowej sprawie dwie kompetentne placówki diagnostyczne I i II stopnia wykluczyły istnienie medycznych podstaw do stwierdzenia u badanego choroby zawodowej uszkodzenia narządu słuchu wywołanego działaniem hałasu /poz. 15 wykazu chorób zawodowych/. Orzeczenia te nie negują faktu uszkodzenia słuchu ale charakter niedosłuchu przewodzeniowo-odbiorczy wyklucza jego zawodowe pochodzenie.
Pełnomocnik Zdzisława R. - adwokat A. R. wniósł skargę kasacyjną od wskazanego wyroku. W skardze kasacyjnej zaskarżył wyrok w całości, wnosił o jego uchylenie w całości i zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie chorób zawodowych 2 poprzez ustalenie, że uszkodzenie słuchu skarżącego nie jest chorobą zawodową oraz naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy przez naruszenie art. 141 par. 4 Ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ przez pominięcie zarzutu skarżącego iż nie chorował on na schorzenia uszu typu zapalnego. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że gdy istnieje domniemanie związku przyczynowego pomiędzy chorobą zawodową a warunkami odpowiedzialnymi za jej powstanie to takie domniemanie może być obalone ale gdy istnieją solidne dowody a takich brak. Opinie na które powołał się Sąd są wydane na zlecenie organu, lakoniczne i bez należytego uzasadnienia i nie odnoszą się do zarzutu skarżącego, że nigdy nie chorował na choroby zapalne uszu. W tej sytuacji Sąd powinien zasięgnąć opinii biegłych albo też zaskarżoną decyzję uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania. Bez nowej opinii Sąd we własnym zakresie nie mógł dokonywać rozpoznania choroby i ustalać, czy rozpoznane schorzenie jest czy nie jest chorobą zawodową. Ponadto Sąd opisał zarzut skargi Zdzisława R., iż nie chorował on na choroby zapalne uszu ale w motywach wyroku nie ustosunkował się do niego.