Skarga kasacyjna na postanowienie Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania administracyjnego
Tezy

Podstawa do zawieszenia postępowania zachodzi jedynie wówczas, gdy istnieje rzeczywisty związek przyczynowy pomiędzy załatwieniem sprawy administracyjnej a zagadnieniem wstępnym, które musi być wcześniej rozstrzygnięte. Oznacza to, że bez uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia prejudycjalnego przez inny organ lub sąd, wydanie decyzji w postępowaniu administracyjnym nie jest możliwe. Jeżeli natomiast związek przyczynowy nie występuje, gdyż organ prowadzący postępowanie administracyjne jest uprawniony do samodzielnego rozstrzygnięcia sprawy - wówczas zastosowanie instytucji zawieszenia jest niedopuszczalne.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wiśniewska, Sędziowie NSA Joanna Runge - Lissowska, Jan Paweł Tarno /spr./, Protokolant Urszula Radziuk, po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Mirosława Ż. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2004 r. sygn. akt II SA 2259/03 w sprawie ze skargi Mirosława Ż. na postanowienie Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 maja 2003 r., (...) w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania administracyjnego oddala skargę kasacyjną.

Inne orzeczenia o symbolu:
6194 Funkcjonariusze Służby Więziennej
Inne orzeczenia z hasłem:
Służba więzienna
Zawieszenie/podjęcie postępowania
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Sprawiedliwości
Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 czerwca 2004 r., II SA 2259/03 oddalił skargę Mirosława Ż. na postanowienie Ministra Sprawiedliwości z 13 maja 2003 r., (...) w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania administracyjnego.

W uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd nie podzielił zarzutu skarżącego, że rozstrzygnięcie prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego stanowi zagadnienie wstępne dla rozpatrzenia sprawy i wydania decyzji w postępowaniu administracyjnym dotyczącym zwolnienia go ze służby więziennej ze względu na ważny interes służby. W związku z tym brak jest podstaw prawnych do zawieszenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa.

Skargą kasacyjną z dnia 27 sierpnia 2004 r. Mirosław Ż. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, poprzez nieuwzględnienie zarzutów skargi.

Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia wniósł o:

1/ uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie,

2/ zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący stwierdził, że zaskarżony wyrok WSA jest nietrafny, bowiem z powołanych w piśmie orzeczeń NSA wynika, że toczące się postępowanie karne dotyczące osoby będącej stroną postępowania administracyjnego /którego zakres przedmiotowy pokrywa się z zakresem toczącego się równolegle postępowania administracyjnego/ stanowi przesłankę do zawieszenia postępowania administracyjnego z mocy art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie mogła zostać uwzględniona, albowiem podniesione w niej zarzuty przeciwko zaskarżonemu wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie są nietrafne.

W postępowaniu przed NSA prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu /art. 183 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. NSA jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres.

Zarzut naruszenia przez WSA w Warszawie przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez nieuwzględnienie zarzutów skargi - nie znajduje uzasadnienia prawnego. Przepis art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, na którym skarżący opiera swój wniosek o zawieszenie postępowania administracyjnego, zobowiązuje organ prowadzący postępowanie do dokonania takiej czynności, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Jednakże podstawa do zawieszenia postępowania zachodzi jedynie wówczas, gdy istnieje rzeczywisty związek przyczynowy pomiędzy załatwieniem sprawy administracyjnej a zagadnieniem wstępnym, które musi być wcześniej rozstrzygnięte. Oznacza to, że bez uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia prejudycjalnego przez inny organ lub sąd, wydanie decyzji w postępowaniu administracyjnym nie jest możliwe. Jeżeli natomiast związek przyczynowy nie występuje, gdyż organ prowadzący postępowanie administracyjne jest uprawniony do samodzielnego rozstrzygnięcia sprawy - wówczas zastosowanie instytucji zawieszenia jest niedopuszczalne /por. m.in. wyroki NSA: z 24.09.1987 r., IV SA 502/87 - ONSA 1988 Nr 1 poz. 10; z 26.01.1993 r., II SA 1678/92 - ONSA 1994 Nr 2 poz. 55/.

Podkreślić należy, że przedmiotowe postępowanie administracyjne toczyło się w oparciu o przepis art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o służbie więziennej /t.j. Dz.U. 2002 nr 207 poz. 1761 ze zm./, przewidujący możliwość zwolnienia funkcjonariusza, gdy wymaga tego ważny interes służby. Podstawą tego unormowania jest zapewnienie odpowiedniego wizerunku i prawidłowego funkcjonowania służby więziennej, a więc do zwolnienia z przyczyny wymienionej w tym przepisie nie jest wymagane prawomocne skazanie funkcjonariusza za narażenie interesu tej służby.

Konieczność zawieszenia postępowania zachodziłaby dopiero w przypadku wszczęcia postępowania administracyjnego w celu zwolnienia skarżącego ze służby na podstawie art. 39 ust. 2 pkt 4. Przepis ten bowiem wymaga skazania prawomocnym wyrokiem na karę pozbawienia wolności, jeżeli wykonanie tej kary nie zostało warunkowo zawieszone lub nastąpiło skazanie za przestępstwo umyślne, ścigane z urzędu. Jest to jednakże zupełnie inny tryb zwolnienia - obligatoryjny, który nie może nastąpić bez wcześniejszego orzeczenia sądu. Tryb ten nie miał jednak zastosowania w przypadku skarżącego.

W tym stanie rzeczy zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a. należy uznać za bezzasadny, ponieważ sąd pierwszej instancji trafnie przyjął, że skarga Mirosława Ż. jest bezzasadna i należało ją oddalić.

Z powyższych względów działając na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę kasacyjną również należało oddalić.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6194 Funkcjonariusze Służby Więziennej
Inne orzeczenia z hasłem:
Służba więzienna
Zawieszenie/podjęcie postępowania
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Sprawiedliwości