1. Orzeczenia wojskowych komisji lekarskich dzielą się na dwie odmienne grupy.
Pierwsza, obejmuje kwestie zaliczenia danej osoby do określonej kategorii zdolności do służby wojskowej, jak i samej zdolności do tej służby. Orzeczenia wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach są wiążące dla innych organów rozstrzygających o powołaniu danej osoby do służby wojskowej lub zwolnieniu z tej służby i podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Druga grupa orzeczeń wojskowych komisji lekarskich to orzeczenia ustalające schorzenia danej osoby i ich związek ze służbą wojskową dla celów odszkodowawczych lub rentowych albo zaopatrzenia emerytalnego przysługujących na podstawie innych ustaw niż ustawa o powszechnym obowiązku obrony RP i poddawane są kontroli przez sądy powszechne w ramach rozpoznawanych odwołań od decyzji o świadczeniach odszkodowawczych, rentowych lub z zaopatrzenia emerytalnego.
2. Od orzeczeń wojskowych komisji lekarskich, o których mowa w art. 30a ust. 4 i 5 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej /Dz.U. 2002 nr 21 poz. 205 ze zm./, w zakresie dotyczącym oceny stanu zdrowia żołnierza i ustalenia związku stwierdzonych schorzeń ze służbą wojskową dla celów odszkodowawczych lub zaopatrzenia emerytalnego /rentowego/, skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie przysługuje.
3. Z faktu błędnego pouczenia w orzeczeniu Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej o możliwości wniesienia skargi do sądu administracyjnego nie płyną żadne konsekwencje, gdy chodzi o wyznaczaną przepisami prawa właściwość sądu. Nie ulega też wątpliwości, że błędne pouczenie nie może po stronie skarżącego wywoływać niekorzystnych skutków prawnych /w tym procesowych/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Grzegorza F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 marca 2004 r. III SA/Kr 38/04 w sprawie ze skargi Grzegorza F. na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w K. z dnia 19 listopada 2003 r. (...) w przedmiocie związku schorzenia ze służbą wojskową - oddala skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 22 marca 2004 r. /III SA/Kr 38/04/ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę Grzegorza F. na orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w K. w części dotyczącej ustalenia braku związku ze służbą wojskową schorzenia rozpoznanego u skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny na wstępie uzasadnienia stwierdził z powołaniem się na odpowiednie przepisy, iż jest właściwy do rozpoznania skargi wniesionej przed 1 stycznia 2004 r.
Dalej, WSA w Krakowie powołał się na uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 27 października 1999 r. /III ZP 9/99/, w której orzeczono, iż "Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy w sprawie ze skargi żołnierza na orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej w przedmiocie związku choroby /inwalidztwa/ ze służbą wojskową".
W ślad za powołaną uchwałą WSA stwierdził, iż na zaskarżoną decyzję nie przysługuje skarga na mocy art. 58 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.
Na postanowienie WSA o odrzuceniu skargi Grzegorz F. złożył skargę kasacyjną, w której wniósł o uchylenie postanowienia WSA i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.
Pełnomocnik Grzegorza F. powołując się na przepisy art. 173 i nast. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ zarzucił wskazanemu postanowieniu naruszenie przepisów postępowania polegające na wydaniu orzeczenia przez organ, który w dniu jego wydawania nie istniał /w sentencji postanowienia wskazano, że postanowienie wydał Ośrodek Zamiejscowy NSA w Krakowie/.
Ponadto, podniesiono zarzut oparcia orzeczenia sądu na uchwale Sądu Najwyższego jako jedynej przesłance uzasadniającej odrzucenie skargi.
W związku z faktem, iż WSA wydając postanowienie w dniu 22 marca 2004 r. spełnił wymagania formalne z art. 138 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, ale błędnie w jednym miejscu oznaczył sąd jako Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie, zadano pytanie, czy zaskarżone orzeczenie w ogóle w obrocie prawnym istnieje. Argumentowano, że zgodnie z doktryną postępowania cywilnego, którą w tym względzie można analogicznie zastosować, w sytuacji, w której orzeczenie wydane jest przed podmiot, który nie istnieje traktowane jest jako nieistniejące.
Pełnomocnik skarżącego podniósł, iż postanowienie w takiej postaci jest wadliwe i narusza fundamentalne przepisy, co uzasadnia uchylenie postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
W dalszej kolejności pełnomocnik skarżącego wskazał na naruszenie przepisu art. 141 par. 4 w zw. z art. 166 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Jako uzasadnienie dla swojego orzeczenia, WSA podał tezę uchwały Sądu Najwyższego.
W skardze kasacyjnej podniesiono również, że w art. 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ wyraźnie wskazuje się na sytuacje, w których sądy administracyjne nie są właściwe. Jak dalej wskazuje pełnomocnik, "katalog tam przytoczony nie jest adekwatny z sytuacją, z którą Sąd I instancji miał do czynienia w niniejszej sprawie". Pełnomocnik skarżącego uważa, iż powołanie się na art. 58 par. 1 pkt. 1 stanowi rażące naruszenie prawa mające zasadniczy wpływ na wynik sprawy.