Skarga kasacyjna na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Łodzi w przedmiocie choroby zawodowej
Tezy

Sam fakt wystąpienia u określonej osoby choroby wymienionej w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ nie przesądza, iż mamy do czynienia z przesłanką pozwalającą na uznanie tej choroby za zawodową. Według utrwalonego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego dla stwierdzenia choroby zawodowej konieczne jest wystąpienie takich przesłanek, jak: ustalenie u określonej osoby schorzenia zakwalifikowanego jako choroba zawodowa, pracy w warunkach narażenia na działanie czynnika szkodliwego i związku przyczynowego pomiędzy pracą w takich warunkach a schorzeniem.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Mariana M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 kwietnia 2004 r., 3/II SA/Łd 816/03 w sprawie ze skargi Mariana M. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Łodzi z dnia 26 maja 2003 r. (...) w przedmiocie choroby zawodowej - oddala skargę kasacyjną; (...).

Inne orzeczenia o symbolu:
6200 Choroby zawodowe
Inne orzeczenia z hasłem:
Ubezpieczenie społeczne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Sanitarny
Uzasadnienie strona 1/10

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2004 r. 3/II SA/Łd 816/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Mariana M. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia 26 maja 2003 r. w przedmiocie choroby zawodowej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił przebieg postępowania administracyjnego w sprawie podnosząc, iż decyzją z dnia 5 września 2000 r. Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. stwierdził brak podstaw do uznania u Mariana M. choroby zawodowej.

W uzasadnieniu stwierdzono, iż zgodnie z par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych za chorobę zawodową uważa się chorobę określoną w załączniku do rozporządzenia, jeżeli była spowodowana wykonywaniem zatrudnienia w warunkach narażających na jej powstanie.

Dochodzenie epidemiologiczne wykazało, iż podczas wykonywania obowiązków zawodowych Marian M. nie wykonywał ruchów monotypowych, powtarzalnych w długich przedziałach czasowych i nadmiernie obciążających stawy łokciowe. Nie ma zatem podstaw do stwierdzenia, że choroby układu ruchu są następstwem wykonywania pracy zawodowej.

Na skutek odwołania od wymienionej decyzji Mariana M. decyzją z dnia 8 listopada 2000 r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu administracji I instancji.

W uzasadnieniu stwierdzono, iż Marian M. poddany był dwukrotnie badaniom specjalistycznym w jednostkach organizacyjnych służby zdrowia tj. Przychodni Konsultacyjno-Diagnostycznej Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł. Poradni Chorób Zawodowych oraz w Instytucie Medycyny Pracy w Ł. - Przychodni Chorób Zawodowych. Jednostki te wydały orzeczenia, w których stwierdza się brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Wprawdzie rozpoznano u Mariana M. schorzenie znajdujące się w wykazie chorób zawodowych lecz nie wystąpiło narażenie zawodowe w środowisku pracy mogące to schorzenie spowodować.

Na wymienioną decyzję skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożył Marian M. podnosząc, iż jest ona krzywdząca.

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2002 r. w sprawie II SA/Łd 1884/00 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia 15 września 2000 r.

W uzasadnieniu wyroku podniesiono, iż organy administracji naruszyły przepisy postępowania co mogło mieć wpływ na wynik sprawy, naruszono bowiem treść par. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych, gdyż dochodzenie epidemiologiczne zostało przeprowadzone w dniach 4 września i 6 września 2000 r., a więc po wydaniu orzeczenia przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w Ł. /8 maja 2000 r./. W związku z czym jednostki medyczne wydały orzeczenie nie posiadając wyników tego dochodzenia. Powinno natomiast być odwrotnie. Najpierw winno zostać przeprowadzone dochodzenie epidemiologiczne a dopiero później w oparciu o wyniki tego dochodzenia winny zostać wydane orzeczenia przez jednostki medyczne. Następnie decyzją z dnia 18 marca 2003 r. Nr 5 Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. na podstawie art. 104 par. 1 i 2 Kpa, art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. 1998 nr 90 poz. 575 ze zm./, par. 1 ust. 1 i par. 10 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r., w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ w związku z par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach /Dz.U. nr 132 poz. 115/ stwierdził brak podstaw do uznania jako choroby zawodowej u Mariana M. zapalenia ścięgnisto-okostnowego nadkłykci przyśrodkowych obu kości ramiennych z większym nasileniem zmian po stronie lewej.

Strona 1/10
Inne orzeczenia o symbolu:
6200 Choroby zawodowe
Inne orzeczenia z hasłem:
Ubezpieczenie społeczne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Sanitarny