Skarga kasacyjna na postanowienie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o uznaniu dyplomu uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Tezy

Zobowiązanie wynikające z art. I ust. 2 Konwencji o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych, sporządzonej w Pradze dnia 7 września 1972 r. i ratyfikowanej przez Polskę /Dz.U. 1975 nr 5 poz. 28/ do uznawania za równorzędne na terytoriach Umawiających się Państw wszystkich dyplomów /dokumentów/ o ukończeniu szkół wyższych na terytorium każdego z nich należy rozumieć w tym sensie, że chodzi o te wszystkie dyplomy, które spełniają wymogi Konwencji. To zaś oznacza obowiązek oceny czy uzyskany za granicą dyplom jest dyplomem /dokumentem/ wydanym na terytorium jednego z Umawiających się Państw, podpadającym pod przepisy Konwencji praskiej i dopiero wówczas, kiedy ocena taka zostanie dokonana, a jej wynik będzie pozytywny, właściwy podmiot będzie zobowiązany do zastosowania przepisów Konwencji.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz /spr./, Sędziowie NSA Elżbieta Stebnicka, Joanna Runge-Lissowska, Protokolant Agnieszka Kwiatkowska, po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prokuratora Krajowego od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 stycznia 2003 r. sygn. akt I SA 1882/02 w sprawie ze skargi Teresy S. na postanowienie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 11 lipca 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o uznaniu dyplomu uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie strona 1/6

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2002 r. Minister. Edukacji Narodowej i Sportu, działając na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 w związku z art. 127 par. 3 Kpa, utrzymał w mocy swoje postanowienie z dnia 18 czerwca 2002 r., odmawiające Teresie S. wydania zaświadczenia o uznaniu dyplomu Międzyregionalnej Akademii Zarządzania Personelem w K. za równoważny z polskim dyplomem ukończenia studiów wyższych magisterskich na kierunku psychologia. W uzasadnieniu Minister. podniósł, że w wyniku postępowania wyjaśniającego, poprzedzającego wydanie tego postanowienia ustalono, iż wnioskodawczyni nie odbyła studiów w Międzyregionalnej Akademii Zarządzania Personelem w K., lecz uczęszczała na zajęcia wyłącznie w Polsce, w jednostce o nazwie Centrum Kształcenia Międzyregionalnej Akademii Zarządzania Personelem w K., która w świetle prawa polskiego - ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym /Dz.U. nr 65 poz. 385 ze zm./ - nie była ani wyższą uczelnią, ani też filią lub inną jednostką organizacyjną, w tym przypadku ukraińskiej uczelni.

Ww. postanowienie Teresa S. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając Ministrowi, że ten bezpodstawnie odmówił wydania żądanego zaświadczenia, mimo iż był do tego zobowiązany przepisami prawa.

W odpowiedzi na skargę Minister. Edukacji Narodowej i Sportu wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 3 stycznia 2003 r. I SA 1882/02, uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 18 czerwca 2002 r., w uzasadnieniu stwierdzając, że Minister. Edukacji Narodowej i Sportu w postępowaniu o wydanie zaświadczenia, nie był upoważniony do badania, w jaki sposób uzyskany został przedkładany w tym postępowaniu dyplom ukończenia ukraińskiej uczelni, lecz co najwyżej do badania czy dyplom ten jest autentyczny i czy jest uznawanym w Ukrainie dyplomem uprawniającym do ubiegania się o stopień naukowy, o którym mowa w Konwencji o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych, sporządzonej w Pradze dnia 7 września 1972 r. i ratyfikowanej przez Polskę /Dz.U. 1975 nr 5 poz. 28/.

Sąd uznał, że skoro Minister. Edukacji Narodowej i Sportu ustalił, iż przedstawiony dyplom jest zgodny z wzorcem państwowym obowiązującym uczelnie ukraińskie, a ww. uczelnia posiada wymagany w tym kraju najwyższy - czwarty stopień akredytacji, dający prawo do wydawania dyplomów specjalisty i magistra, które umożliwiają ich posiadaczom ubieganie się o stopień naukowy, to dyplom ten spełniał warunki do uznania go w Polsce za równoważny z dyplomem magistra w myśl przepisów Konwencji, stosownie do których rządy państw będących jej stronami, na zasadzie wzajemności, uzgodniły uznawanie za równorzędne, wszystkich wydawanych na ich terytoriach dokumentów m.in. o ukończeniu szkół wyższych tego samego typu lub wydziałów, uprawniające ich posiadaczy do ubiegania się o stopień naukowy.

Strona 1/6