1. Brak jest podstaw do prowadzenia odrębnego postępowania administracyjnego co do usytuowania budynku, poza postępowaniem o udzielenie pozwolenia na budowę oraz wydawania odrębnego postanowienia, o którym stanowił zakwestionowany przez Trybunał Konstytucyjny przepis par. 12 ust. 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140/.
2. W decyzji o pozwoleniu na budowę, właściwy organ orzeka o usytuowaniu budynku na gruncie, uwzględniając wszystkie przesłanki rozstrzygnięcia, w tym także przesłanki, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126/, przy czym brak jest wystarczających podstaw do formułowania poglądu, że zakresem orzekania w tym postępowaniu nie jest objęte rozstrzyganie o usytuowaniu budynku przy granicy działki.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu przy udziale na rozprawie sprawy ze skargi Marka P. na postanowienie Wojewody M. z dnia 5 marca 1999 r. (...) w przedmiocie usytuowania budynku w granicy nieruchomości - uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie organu pierwszej instancji; (...).
Marek P. wniósł skargę na postanowienie z dnia 5 marca 1999 r. wydane przez Wojewodę M., którym zostało utrzymane w mocy postanowienie wydane przez Kierownika Urzędu Rejonowego w S. z dnia 22 grudnia 1998 r., orzekające o dopuszczeniu usytuowania budynku mieszkalnego, który zamierzają wybudować Jolanta i Marek T. na działce nr 24 przy ul. 3 M. 31 w S. "przy granicy działek o nr geod. 23/5 i 23/2". W motywach rozstrzygnięcia organ podkreślił, że projektowany budynek będzie przylegał do garażu znajdującego się na działce nr 23/5 a ponadto działki stron znajdują się na terenie o najwyższej intensywności wykorzystania gruntu. Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowił przepis par. 12 ust. 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140/, zwanego dalej rozporządzeniem, który przewidywał, że w razie braku zgody właściciela sąsiedniej działki na budowę przy granicy, orzeka w tej kwestii organ właściwy do wydania pozwolenia na budowę w formie postanowienia, na które służy zażalenie.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący zarzucił, że projektowana zabudowa uniemożliwi mu "racjonalną i sensowną zabudowę", zaś inwestorzy mogą zrealizować projektowany budynek bez potrzeby jego budowy w granicy.
Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2001 r. IV SA 558/99 skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego wystąpił na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ o rozpoznanie sprawy przez skład siedmiu sędziów z uwagi na występujące w sprawie istotne wątpliwości prawne.
Sąd zauważył, iż organy orzekły o dopuszczalności usytuowania budynku przy granicy dwóch działek, przy czym właściciele jednej z nich /nr 23/2/ zgodę na budowę przy granicy ich działki wyrazili, natomiast brak było w sprawie zgody właściciela działki nr 23/5. Ponadto podniósł, że wyrokiem z dnia 11 maja 1999 r. P 9/98 wydanym na skutek pytania prawnego postawionego przez Naczelny Sąd Administracyjny Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż przepis par. 12 ust. 7 rozporządzenia /będący podstawą prawną do orzekania przez organ administracji/ jest niezgodny z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 / przez to, że regulując materię zastrzeżoną dla ustawy, wykracza poza granice upoważnienia do wydania rozporządzenia.
Skład orzekający nie ma wątpliwości, jakie rozstrzygnięcie powinno być wydane, jednakże uznał, że występują nadal istotne wątpliwości prawne co do uzasadnienia rozstrzygnięcia. Orzeczenie sądu administracyjnego obejmuje zarówno sentencję jak i uzasadnienie /art. 54 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjny /. Orzeczenie powinno przy tym zawierać wiążącą, między innymi organ administracji, ocenę prawną.