Naczelny Sąd Administracyjny w składzie trzech sędziów w dniu 14 października 1998 r. podjął postanowienie o wystąpieniu do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ o przekazaniu rozpoznania sprawy składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego wobec występujących w sprawie poważnych wątpliwości prawnych.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę w składzie siedmiu sędziów zważył, co następuje:
Będąca przedmiotem skargi w niniejszej sprawie uchwała Zarządu m.st. Warszawy z dnia 24 marca 1998 r. jako podstawę prawną do jej wydania powołuje przepis art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 25 marca 1994 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy, zwana dalej ustawą warszawską oraz przepisy par. 3 ust. 1 pkt 1 i par. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 1996 r. w sprawie urządzeń zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych oraz ustalania opłat za wodę i wprowadzanie ścieków. Uchwała ustala opłaty za wodę pobieraną z urządzeń zaopatrzenia w wodę i za odbiór ścieków wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji dla gospodarstw domowych i pozostałych odbiorców. Skarga na tą uchwałę została wniesiona na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym /obecnie ustawy o samorządzie gminnym/, przez podmiot zewnętrzny, korzystający z urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych.
Aby ustalić czy dopuszczalna jest w niniejszej sprawie skarga wniesiona w powyższym trybie konieczne jest w pierwszym rzędzie dokonanie oceny charakteru zaskarżonej uchwały, to jest czy jest to uchwała podjęta przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego zagadnienie to budziło wątpliwości. Jednakże coraz częściej w różnego rodzaju sprawach należących do zadań własnych gminy o charakterze działań publicznych realizowanych w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb mieszkańców przyjmuje się szerokie rozumienie pojęcia sprawy z zakresu administracji publicznej. Wynika to z uchwały Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 września 1994 r., W 10/93 /OTK 1994 cz. II poz. 46/, postanowień Sądu Najwyższego z dnia 26 września 1996 r., III RN 41/97 /OSNAPU 1998 nr 6 poz. 171/, z dnia 3 września 1997 r., III RN 52/98 i III RN 53/98 /nie publikowane/ oraz uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 czerwca 1998 r. OPS 3/98 /ONSA 1998 nr 4 poz. 109/.
Można zatem przyjąć, że już od wejścia w życie ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, z uwagi na art. 20 ust. 3 tej ustawy, a następnie od wejścia w życie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wobec jej unormowań zawartych w szczególności w art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 /prawo do sądu/, art. 184 /sądowa kontrola administracji/, jak też określenia charakteru zadań samorządu terytorialnego /art. 163, art. 166 ust. 1 i art. 169 ust. 1/, w orzecznictwie sądowym dominuje szerokie rozumienie pojęcia sprawy z zakresu administracji publicznej, zawartego w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.