Ocena konkretnego dokumentu pod kątem spełniania przezeń wymogów informacji publicznej powinna być dokonywana w świetle procedury w trakcie, której dokument został wytworzony. Przepisy konkretnej procedury mogą zawierać regulacje odmawiające dokumentowi, nawet wytworzonemu przez organ władzy publicznej, cechy informacji publicznej podlegającej udostępnieniu. Jest to tyle istotne, że nie tylko sama ustawa o dostępie do informacji publicznej zawiera ograniczenia w jej stosowaniu, ale również nie może uchybiać w tym względzie przepisom innych ustaw odmiennie regulującym te kwestie.
W innym przypadku doszłoby do sytuacji, w której określona informacja byłaby niedostępna w ramach procedury dostępu do akt sprawy, a dostępna poprzez tryb określony w ustawie o dostępie do informacji publicznej, z czym nie można się zgodzić, gdyż nie taka jest wola ustawodawca wyrażona expressis verbis w art. 1 ust. 2 ustawy, że przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi, pod warunkiem że nie ograniczają obowiązków przekazywania informacji publicznej do centralnego repozytorium informacji publicznej, o którym mowa w art. 9b ust. 1, czyli "centralnym repozytorium".
Stanowisko zbieżne z wyrażonym powyżej zawarto w wyrokach NSA z dnia 5 marca 2015 r., sygn. akt I OSK 1948/14 oraz z dnia 6 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 2948/12.
Dokumenty wewnętrzne, jak wiadomości mailowe pomiędzy Urzędem Gminy a Prezesem Spółki, gdyż - jak wskazał Zakład - w przedmiotowej sprawie wyłącznie taką dokumentację wewnętrzną posiada, nie posiadają waloru oficjalności, nawet jeżeli przedstawiają propozycje załatwienia sprawy. Zasadnie Spółka podniosła, że sfera zamierzeń i planów nie powinna być udostępniana i poddawana przedwczesnemu osądowi zwłaszcza, jeżeli nie zawiera wiążących rozwiązań zarówno dla zainteresowanego podmiotu, jak i nie jest wiążącą informacją związaną z funkcjonowaniem, wykonywaniem zadań publicznych i gospodarowaniem mieniem komunalnym przez Spółkę.
Słusznie organ odwołał się do stanowiska