Niedopuszczalne jest wniesienie skargi na bezczynność organu dopóty, dopóki we właściwym trybie nie zostanie wzruszone ostateczne postanowienie o zawieszeniu postępowania lub nie zostanie podjęte postępowanie/. Zawieszenie postępowania administracyjnego i tzw. bezczynność organu w rozpatrzeniu sprawy są odrębnymi i wzajemnie się wyłączającymi instytucjami prawa procesowego. Sąd /rozpoznając sprawę o bezczynność w załatwieniu sprawy/ nie był władny badać, czy zawieszenie postępowania było uzasadnione, czy zaistniała zwłoka w rozpoznaniu wniosku o podjęcie postępowania skoro strona skarżąca, we właściwym trybie nie wniosła stosownych środków prawnych dotyczących zawieszenia postępowania /nie wyłączając skargi do sądu na bezczynność w tym przedmiocie/.
oddala skargę na bezczynność organu - Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w przedmiocie wydania decyzji administracyjnej o odszkodowanie.
W skardze z dnia 30 czerwca 1998 r., nazwanej skargą "na niezałatwienie sprawy w ustalonym w przepisach prawa terminie" Jerzy P. domagał się zobowiązania Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast do wydania, w zakreślonym przez sąd terminie, decyzji w sprawie przyznania odszkodowania współwłaścicielom Hotelu Bristol w K. Jak wynika z twierdzeń skargi po wydaniu ostatecznych decyzji o stwierdzeniu nieważności orzeczeń o ustanowieniu przymusowego zarządu i przejęciu na własność Państwa Hotelu Bristol, w dniu 11 września 1993 r. zgłoszony został wniosek o przyznanie odszkodowania w trybie art. 160 Kpa. Wniosek ten nie został rozpoznany do chwili wniesienia skargi na bezczynność. Wprawdzie, jak podniesiono w skardze, postępowanie administracyjne o przyznanie odszkodowania zostało, na wniosek skarżącego, zawieszone w dniu 5 grudnia 1995 r., jednakże wniosek o podjęcie zawieszonego postępowania z dnia 5 stycznia 1997 r. nie został rozpatrzony co uzasadnia wniesienie skargi.
W odpowiedzi na skargę Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wniósł o jej oddalenie jako nieuzasadnionej. Według twierdzeń organu w dniu 16 stycznia 1998 r. wpłynął wprawdzie wniosek skarżącego o podjęcie zawieszonego postępowania /które zostało zawieszone w związku z toczącym się postępowaniem przed sądem powszechnym/, jednakże nie dołączono do wniosku o podjęcie postępowania wyroku Sądu Wojewódzkiego w K., wydanego w sprawie I C 1380/93. Pismem z dnia 1.09.1998 r. skarżący został poinformowany, że warunkiem podjęcia postępowania i rozpoznania sprawy jest dołączenie tego wyroku.
W piśmie procesowym z dnia 28 stycznia 1999 r. skarżący zaprzeczył aby otrzymał pismo organu z dnia 1.09.1998 r. i Urząd nie dysponuje dowodem jego doręczenia. Poza tym pismo to zostało wysłane już po wniesieniu skargi na bezczynność zaś mając na uwadze nagminność niedotrzymywania terminów, skarżący podtrzymał w całości skargę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje :
Przede wszystkim należy podnieść, iż skład orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd zaprezentowany w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 czerwca 1998 r. wydanym w sprawie IV SAB 23/98 /Gazeta Prawna 1998 nr 31 str. 28/ co do tego, że dopuszczalna jest skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu administracji w sprawie o odszkodowanie na podstawie art. 160 Kpa na rzecz strony, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem art. 156 par. 1 Kpa. Wprawdzie w razie wydania decyzji o odszkodowaniu w trybie art. 160 par. 5 Kpa strona niezadowolona z przyznanego odszkodowania może wnieść powództwo do sądu powszechnego /wobec czego wyłączona jest droga przed sądem administracyjnym/, jednakże nie ulega wątpliwości, że wszczęto postępowanie administracyjne zaś w związku z tym sąd administracyjny władny jest do badania czy to postępowanie administracyjne prowadzone jest w sposób określony w przepisach Kpa niezależnie od tego, że w drugim etapie tego postępowania administracyjnego ustawodawca określił właściwość sądu powszechnego. Konsekwentnie więc należy przyjąć, że do kognicji sądu administracyjnego należy rozpoznanie skarg na bezczynność organu w tej kategorii spraw administracyjnych rozstrzyganych decyzją.