1. Jeżeli organ administracji nie wydaje postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania mimo oczywistego ustania przyczyny jego zawieszenia, a zażalenie strony w trybie art. 37 Kpa nie odniosło skutku, stronie służy skarga do sądu administracyjnego na niewydanie decyzji /art. 216 Kpa/. Uwzględnienie w takich okolicznościach skargi przez sąd administracyjny i zobowiązanie organu do wydania decyzji oznacza obowiązek podjęcia przez organ zawieszonego postępowania.
2. Zarzut bezczynności organu /art. 216 Kpa/ jest uzasadniony także wówczas, gdy organ administracji zawiesił postępowanie administracyjne mimo oczywistego braku przesłanek określonych w art. 97 par. 1 Kpa i w celu uchylenia się od wydania decyzji.
3. Wniesienie przez stronę zażalenia na postanowienie o zawieszeniu postępowania z żądaniem podjęcia tego postępowania czyni zadość warunkowi wskazanemu w art. 216 par. 2 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Lecha K. na niewydanie decyzji przez Naczelnika Miasta C. W przedmiocie pozwolenia na budowę budynku usługowo-mieszkalnego w C. i na podstawie art. 216 par. 4 Kpa zobowiązał Naczelnika Miasta C. do wydania decyzji w terminie jednego miesiąca od daty otrzymania wyroku, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Naczelnika Miasta C. kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Wnioskiem z dnia 15 maja 1985 r. Lech K. wystąpił do Urzędu Miasta w C. o wydanie mu pozwolenia na budowę budynku usługowo-mieszkalnego na jego działce położonej w C. przy ul. Z. nr 14.
Decyzją z dnia 17 września 1985 r. Naczelnik Miasta C. odmówił Lechowi K. udzielenia wskazań lokalizacyjnych na tej nieruchomości, podając w uzasadnieniu, że Komisja Rozwoju Gospodarczego Miejskiej Rady Narodowej w C. oraz prezydium tej Rady zajęły negatywne stanowisko w sprawie powyższego wniosku.
W wyniku odwołania Lecha K. Główny Architekt Wojewódzki we Włocławku decyzją z dnia 25 września 1985 nr UAN 2115/UR-8331/NC-06/85 utrzymał powyższą decyzję w mocy wskazując, że wprawdzie działka znajduje się na terenie, który według ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego miasta stanowi obszar centrum usługowego, jednakże Komisja i Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w C. zajęły negatywne stanowisko w sprawie wniosku Lecha K.
Na skutek skargi Lecha K. na powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Główny Architekt Wojewódzki decyzją z dnia 8 listopada 1985 nr UAN-2445/UR-8331/NC-06/85, wydaną w trybie art. 200 par. 2 Kpa, uchylił swoją poprzednią decyzję z dnia 25 września 1985 r. oraz decyzję organu I instancji z dnia 17 września 1985 r. i sprawę przekazał temu organowi do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu rej decyzji organ wojewódzki podał, że w pismach z dnia 20 sierpnia 1985 r. i z dnia 20 września 1985 r. pozytywnie zaopiniował projektowaną zabudowę działki. Wskazał przy tym na niewłaściwość powoływania się w decyzjach organu I instancji na art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. nr 41 poz. 185 ze zm./, gdyż sprawa wydania pozwolenia na budowę jest sprawą indywidualną /art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa/, rozstrzyganą w ramach wyłącznej kompetencji przez organ administracji państwowej na podstawie przepisów prawa budowlanego.
Po otrzymaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia Naczelnik Miasta C. postanowieniem z dnia 10 grudnia 1985 nr GTK-8391/28/25 zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa wskazując jako przesłankę zawieszenia konieczność uzgodnienia stanowisk w kontekście art. 134 powołanej ustawy o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego. Na skutek zażalenia Lecha K. organ stopnia wojewódzkiego postanowieniem z dnia 8 stycznia 1986 r. uchylił to postanowienie i umorzył postępowanie w tym zakresie, wskazując, że zawieszenie postępowania nastąpiło z naruszeniem art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, ponieważ rozstrzygnięcie sprawy należy do wyłącznej kompetencji terenowego organu administracji państwowej na podstawie przepisów prawa budowlanego, które nie wymagają uzgadniania tego rodzaju spraw z komisjami i prezydiami rad narodowych, a zatem w sprawie nie zachodzi problem rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa.
W dniu 17 lutego 1986 r. Lech K. złożył bezpośrednio w Naczelnym Sądzie Administracyjnym skargę na bezczynność Naczelnika Miasta C. w sprawie pozwolenia na budowę budynku usługowo-mieszkalnego. Po przekazaniu tej skargi Głównemu Architektowi Wojewódzkiemu we Włocławku w celu nadania jej biegu w trybie art. 200 Kpa Główny Architekt Wojewódzki we Włocławku pismem z dnia 10 marca 1986 nr UAN-363/UR-8331/NC-06/86 polecił na podstawie art. 37 par. 2 Kpa Naczelnikowi Miasta C. załatwienie sprawy do dnia 31 marca 1986 r. Ponieważ w tym terminie organ pierwszej instancji nie wydał decyzji, Lech K., pismem z dnia 2 kwietnia 1986 r. ponowił skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na bezczynność tego organu.