|Sygn. akt IV SA/Wr 85/19 | | , [pic], , WYROK, , W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ, , Dnia 28 maja 2019 r., , , Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w składzie następującym:, Przewodniczący, , Sędzia NSA Mirosława Rozbicka - Ostrowska, , Sędziowie, Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędzia WSA Wanda Wiatkowska - Ilków (spr.), , , Protokolant, sekretarz sądowy Katarzyna Leśniowska, , , po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 28 maja 2019 r., sprawy ze skargi L. G., na decyzję Wojewody D., z dnia [...], nr [...], w przedmiocie uznania za osobę bezrobotną i odmowy przyznania prawa do zasiłku, , oddala skargę w całości;, przyznaje adwokatowi P. W. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu kwotę 295,20 (słownie: dwieście, dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złotych, w tym 23 % podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu., ,
Wojewoda D. decyzją Nr [...] z dnia [...] grudnia 2018 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 2096, dalej kpa), art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r., poz. 1265, ze zm. zwanej dalej: ustawą), po rozpatrzeniu odwołania L. G. (dalej strona, skarżący, zainteresowany) od decyzji Starosty Ś. z dnia [...] listopada 2018 r., nr [...], orzekającej o uznaniu L. G. z dniem [...] października 2018 r. za osobę bezrobotną i odmowie przyznania prawa do zasiłku, w części dotyczącej odmowy przyznania prawa do zasiłku, zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy w zaskarżonej części.
W uzasadnieniu podał, że decyzją administracyjną Starosty Ś. z dnia [...] listopada 2018 r., nr [...], uznano odwołującego się za osobę bezrobotną z dniem 18 października 2018 r. i odmówiono mu przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych, ponieważ uznano, że zainteresowany w dniu rejestracji spełnił warunki do uznania za osobę bezrobotną, jednak nie spełnił warunków do uzyskania prawa do zasiłku określonych w art. 71 ustawy, gdyż w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji nie posiada okresu warunkującego przyznanie prawa do zasiłku.
Od decyzji tej skarżący złożył odwołanie zaskarżając ww. decyzję w części dotyczącej odmowy przyznania prawa do zasiłku, co - według skarżącego - wiąże się jednocześnie z utratą prawa do świadczenia przedemerytalnego. Zainteresowany stwierdził, że na dzień 25 czerwca 2014 r. (tj. na dzień w którym syndyk masy upadłości A sp. z o. o. zajął nieruchomości firmy dzierżawione przez firmę B S.A. z M. i w konsekwencji czego 70 pracowników utraciło pracę) spełnił warunki, aby otrzymać zasiłek dla bezrobotnych (gdyż pracował od dnia 9 października 1989 r. do dnia 25 czerwca 2014 r. w ww. firmach) i świadczenie przedemerytalne (gdyż do 31 grudnia 2013 r. miał przepracowane 39 lat, 1 miesiąc i 16 dni). Wskazał też, że składa odwołanie od ww. decyzji Starosty Ś. z uwagi na sytuację życiową - w latach 2008 - 2012 r. opiekował się obojgiem rodziców, natomiast od 2013 r. opiekuje się tylko matką. Podał, że bliskie położenie zakładu pracy umożliwiło mu sprawowanie opieki nad rodzicami oraz nie ma nikogo, kto w tej opiece mógłby mu pomóc. Odwołujący się napisał, że szukał pracy, ale z uwagi na brak dyspozycyjności związany z tym, że jego matka jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji nie może znaleźć pracy, ponieważ pracodawcy chcą, aby pracował po godzinach, a także w soboty. Oświadczył, że nie chce nic, co by mu się nie należało oraz podkreślił, że płacił składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i nie rozumie, dlaczego on oraz reszta pracowników muszą ponosić konsekwencje tego, że pracodawca ich porzucił, aby nie płacić odpraw. Zainteresowany nadmienił, że Prokuratura Rejonowa [...] nie widziała żadnego przekroczenia prawa i że jej stanowisko podzielił Sąd Rejonowy [...], oraz że pozwy zostały odrzucone lub wyrażono zgodę na zawarcie ugody. Ponadto skarżący stwierdził, że pierwsze świadectwo pracy otrzymał dopiero w dniu 17 października 2018 r. (z błędami w datach i jednym dotyczącym urlopu), a następne "niby poprawione" wydano mu w dniu 15 listopada 2018 r. z błędem istotnym w dacie oraz dotyczącym faktu, iż urlop został wykorzystany, chociaż powinno być wskazane, że wykorzystał 0 dni urlopu. Skarżący opisał okoliczności poprzedzające wystawienie ww. świadectw pracy i załączył kopie dokumentów, które w jego ocenie są istotne dla zrozumienia tego jak zostali "oszukani" oraz oświadczył, że dwa tomy akt jego i kolegów z pismem o pomoc zostały przekazane do organów państwa (m.in. Ministra Sprawiedliwości, Prokuratury Krajowej, Prokuratury Generalnej i Prokuratur Rejonowych w Ś. oraz w [...]).