Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpoznaniu tego odwołania wskazało, że zasady i warunki umieszczania osób w domu pomocy społecznej regulują przepisy ustawy z dnia 21 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 182; dalej ustawa o pomocy społecznej). Zgodnie z art. 54 ust. 1 tej ustawy, osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej.
Po zapoznaniu się z dowodami zebranymi w sprawie, Kolegium stwierdziło, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.
W przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Zgodnie z art. 38 tej ustawy, osoba, która wskutek choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i nie ma możliwości korzystania z opieki innych osób oraz potrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, lecz nie wymaga leczenia szpitalnego, może być za jej zgodą lub zgodą jej przedstawiciela ustawowego przyjęta do domu pomocy społecznej. Jeżeli taka osoba lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyrażają zgody na przyjęcie jej do domu pomocy społecznej, a brak opieki zagraża życiu tej osoby, organ do spraw pomocy społecznej może wystąpić do sądu opiekuńczego miejsca zamieszkania tej osoby z wnioskiem o przyjęcie do domu pomocy społecznej bez jej zgody. Zapewnienie realizacji postanowienia sądowego o przyjęciu do domu pomocy społecznej, należy do starosty powiatu właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby (art. 40 ust. 1). Stosownie natomiast do art. 54 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej w przypadku gdy osoba bezwzględnie wymagająca pomocy lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyrażają zgody na umieszczenie w domu pomocy społecznej lub po umieszczeniu wycofają swoją zgodę, ośrodek pomocy społecznej lub dom pomocy społecznej są obowiązane do zawiadomienia o tym właściwego sądu.
W aktach sprawy znajduje się prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 16 grudnia 2011 r. (sygn. akt [...]), wydane na wniosek Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej o umieszczeniu skarżącego w domu pomocy społecznej. Organ pierwszej instancji (starosta powiatu) miał zatem obowiązek wykonać prawomocne orzeczenie Sądu i wydać decyzję o umieszczeniu skarżącego w Domu Pomocy Społecznej. Wydanie zaskarżonej decyzji było konsekwencją podjętego przez Sąd postanowienia i brak jest podstaw, aby decyzję tę kwestionować.