Sygn. akt IV SA/Wr 529/20 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 stycznia 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Mirosława Rozbicka-Ostrowska Sędziowie: Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska Sędzia WSA Ewa Kamieniecka (sprawozdawca) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Wydziale IV w dniu 22 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi W.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia [...] września 2020 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji odmawiającej przyznania świadczenia rekompensującego utracone wynagrodzenie z tytułu odbytych krótkotrwałych ćwiczeń wojskowych i przyznanie tego świadczenia oddala skargę w całości.
Wnioskiem z dnia 2 grudnia 2019 r. W.S. zwrócił się do Burmistrza Miasta P. o wypłatę świadczenia pieniężnego w wysokości 6.024,00 zł, rekompensującego utracone wynagrodzenie w związku z powołaniem do ćwiczeń wojskowych w okresie do 18 listopada 2019 r. do 29 listopada 2019 r. (kwota dziennego świadczenia pieniężnego w wysokości 620,63 zł pomnożona przez 12 dni, pomniejszona o otrzymane uposażenie w wysokości 1.423,56 zł). Wnioskodawca wyjaśnił, że od 13 lutego 2019 r. prowadzi działalność gospodarczą, otrzymał zlecenie wykonania w okresie od 8 listopada 2019 r. do 20 grudnia 2019 r. instalacji maszyny w A. i utracił wynagrodzenie w wysokości 46.963,58 zł.
Burmistrz Miasta decyzją z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] orzekł o odmowie przyznania stronie świadczenia rekompensującego utracone wynagrodzenie z tytułu powołania do ćwiczeń wojskowych. Wnioskodawca nie prowadził w 2018 r. działalności gospodarczej i organ pierwszej instancji zastosował § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 sierpnia 2015 r. w sprawie sposobu ustalania i wypłacania świadczenia pieniężnego żołnierzom rezerwy oraz osobom przeniesionym do rezerwy niebędącym żołnierzami rezerwy (t. jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 881), nakazujący w sytuacji braku możliwości ustalenia dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej przeliczenie wynagrodzenia za pracę, wynikającego z przepisów ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (t. jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2177). Minimalne wynagrodzenie za pracę obowiązujące w okresie odbywania ćwiczeń wynosiło 2.250,00 zł/m-c, zostało podzielone przez 21 i pomnożone przez 12 (liczba dni odbytych ćwiczeń), co dało kwotę 1.285,00 zł. Należne świadczenie pomniejszono, na podstawie art. 119a ust. 6 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (t. jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1541 ze zm.), o uposażenie w kwocie 1.423,56 zł, jakie wnioskodawca otrzymał z tytułu odbytych ćwiczeń wojskowych. Skoro wnioskodawca otrzymał uposażenie za odbyte ćwiczenia wojskowe w kwocie wyższej niż kwota ustalona na podstawie § 7 rozporządzenia, to zdaniem Burmistrza uzasadniona była odmowa wypłaty świadczenia kompensującego.
Wnioskodawca w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji wskazał, że interpretacja Burmistrza jest niezgodna z treścią § 7 rozporządzenia, który dotyczy osób prowadzących działalność gospodarczą w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych lub w formie karty podatkowej, gdy tymczasem w 2018 r. nie prowadził on działalności gospodarczej, a więc nie uzyskiwał z tego tytułu żadnego dochodu. W tym czasie jednak, był zatrudniony na podstawie umowy o pracę i osiągnął dochody w wysokości 155.284,79 zł. Zdaniem odwołującego zastosowanie do wyliczenia świadczenia rekompensującego minimalnego wynagrodzenia w kwocie 2.250,00 zł jest niedopuszczalne w państwie prawa, bowiem prowadzi do sytuacji, że żołnierz rezerwy odbywający ćwiczenia wojskowe nie może otrzymać rekompensaty pieniężnej odzwierciedlającej utracony przez niego dochód. Zdaniem wnioskodawcy poprawne wyliczenie świadczenia rekompensującego powinno opierać się o osiągnięte przez niego dochody za rok 2018 r. tj.: 155.284,79 zł /252 dni = 616,21 zł x 12 dni = 7.394,52 zł. Jednocześnie odwołujący wyjaśnił, że zakres wykonywanych w ramach umowy o pracę czynności i w ramach prowadzenia działalności jest taki sam, gdyż dotyczy instalacji oraz serwisowania tych samych maszyn i urządzeń do produkcji wyrobów higieniczno-sanitarnych. Jest to więc kontynuacja dotychczas wykonywanej przez niego pracy.