Należy tez zauważyć, że organ powołał się na to, że żądana przez skarżącego informacja publiczna ma charakter informacji przetworzonej, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. oraz na brak wykazania przez skarżącego szczególnej istotności żądanej informacji publicznej dla interesu publicznego dopiero w odpowiedzi na skargę. Na te okoliczności organ nie powoływał się w zaskarżonej decyzji. Należy przypomnieć, że przedmiotem kontroli Sądu jest zaskarżona decyzja, a nie odpowiedź na skargę, w związku z czym argumentacja organu odnośnie charakteru żądanej informacji nie może mieć wpływu na wynik sprawy.
Reasumując, organ nie wykazał konieczności ograniczenia prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej, błędnie uznając radcę prawnego za osobę, która nie pełni funkcji publicznej i nie mającej związku z pełnieniem tej funkcji, naruszając art. 5 ust. 2 u.d.i.p.
Organ nie wykazał również nadużycia przez skarżącego prawa do uzyskania informacji publicznej. Z tego względu zasadne jest stwierdzenie naruszenia przez organ art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 17 ust. 1 i art. 16 ust. 2 u.d.i.p. Z uwagi na stwierdzone uchybienia procesowe, sprowadzające się do uznania sporządzonego uzasadnienia zaskarżonej decyzji za wadliwe i niespełniające wymogów ustawowych, Sąd nie miał możliwości zapoznania się z pełną argumentacją podmiotu zobowiązanego odnośnie ewentualnego nadużycia prawa do uzyskania informacji publicznej przez skarżącego.
Wskazania co do dalszych czynności wynikają wprost z treści uzasadnienia niniejszego wyroku i sprowadzają się do uwzględnienia dokonanej przez Sąd wykładni przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Następnie organ zobowiązany będzie do ponownego rozpatrzenia złożonego wniosku, na podstawie właściwie zastosowanych przepisów tej ustawy, z zachowaniem prawidłowego trybu procedowania.
Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) p.p.s.a., orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji. O kosztach postępowania sądowego, obejmujących wpis od skargi w kwocie 200 zł, orzeczono w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 200 w związku z art. 205 § 1 p.p.s.a.