Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Lidia Serwiniowska /spr./ po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi P. D. na orzeczenie Rejonowej wojskowej Komisji Lekarskiej we W. z dnia [...]r. nr [...] w sprawie zdolności do służby wojskowej I. uchyla zaskarżone orzeczenie i orzeczenie je poprzedzające; II. nie orzeka w przedmiocie wykonania zaskarżonego orzeczenia.
Orzeczeniem nr [...]z dnia [...]r. Terenowa Wojskowa Komisja Lekarska w Ł. uznała P. D. za zdolnego do służby wojskowej przyznając kategorią A.
Komisja rozpoznała u poborowego nieprawidłową osobowość kwalifikując to schorzenie do § 69 p.l, obniżenie ostrości wzroku obu oczu - § 13 p.l, a także blizny po samookaleczeniu - § 3 p.5 załącznika nr l do rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca 1992 r. w sprawie zasad określenia zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania w tych sprawach (Dz. U. nr 57, poz. 278 ze zm.) zwanego dalej rozporządzeniem.
Stwierdzono, że powyższe schorzenia nie powodują niezdolności do służby wojskowej.
Ustaleń dokonano w oparciu o przeprowadzone badania w gabinetach specjalistycznych i Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej.
W złożonym odwołaniu P. D. zakwestionował wydane orzeczenie. Podał, że powyższe schorzenia opisane przez organ I instancji są wynikiem pobytu w Areszcie Śledczym i widok munduru powoduje w nim jakieś dziwne reakcje których nie umie określić. Wskazał, że leczy się przychodni psychiatrycznej, a także zażywa leki.
Orzeczeniem nr [...] z dnia [...]r. Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska we W., na podstawie art. 29 ust. l w zw. Z art. 26 ust. l i art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1962 r. nr 4 poz. 16 ze zm.) oraz § 6 pkt l i § 32 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca 1992 r. w sprawie zasad określenia zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania w tych sprawach (Dz. U. nr 57, poz. 278 ze zm.) utrzymała w mocy zaskarżone orzeczenie.
W uzasadnieniu podano, iż stwierdzone schorzenia oraz obecny stopień ich nasilenia ustalony w wyniku przeprowadzonych badań lekarsko - specjalistycznych (psychiatryczne i okulistyczne) tj.
1. osobowość nieprawidłowa zakwalifikowana przez badającego lekarza psychiatry wg. § 69 p. l, a więc nieznacznie upośledzająca zdolności adaptacyjne;
2. obniżenie ostrości wzroku obu oczu V.o utr=0.5 wg. § 13 p. 1;
3. blizny po samookaleczeniu wg. § 3 p.5 z załącznika nr l do w/w rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej, nie powodują niezdolności do służby wojskowej.
W skardze na powyższe orzeczenie P. D. zarzucił, iż ponowne badanie przed komisją lekarską ograniczyło się do pytania psychiatry czy skarżący uderzył się w głowę i na tej podstawie psychiatra określił stan zdrowia psychicznego. Oświadczył także, że leczy się w poradni psychiatrycznej, a jego problemy natury psychicznej nasiliły się po pobycie w Areszcie Śledczym.
W odpowiedzi na skargę Rejonowa Wojskowa komisja Lekarska we W. wniosła o jej oddalenie jako niezasadnej, ponieważ ustalenie stanu zdrowia P. D. oparte na wynikach specjalistycznych badań lekarskich prowadzonych przez lekarzy upoważnionych do badań specjalistycznych dla potrzeb orzeczniczych WKL, a ustalenia zdolności do służby wojskowej dokonano zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca 1992 r. w sprawie zasad określenia zdolności do służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach (Dz. U. nr 57, poz. 278 ze zm.) Organ uznał także, że skarżący w postępowaniu administracyjnym poza dwoma zaświadczeniami lekarskimi z Poradni Zdrowia Psychicznego [...] w Ł. nie przedstawił innej dokumentacji świadczącej o podnoszonej w odwołaniu długotrwałości leczenia psychiatrycznego lub zawierającej dane mogące powodować uzasadnione wątpliwości co do oceny nasilenia zaburzeń ze strony stanu psychicznego dokonywanej przez badającego dla potrzeb TWKL w Ł. lekarza psychiatrę i dlatego nie stwierdzono potrzeby ponownego badania.