Z wymienionymi przepisami przejściowymi koreluje art. 13, (którego niekonstytucyjności Trybunał nie zakwestionował), zgodnie z którym w sprawach o świadczenie pielęgnacyjne, do którego prawo powstało przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, ustalając to prawo za ten okres stosuje się przepisy dotychczasowe (tj. z uwzględnieniem zmian wynikających z art. 11 ust. 1 i 3 ustawy).
Uwzględniając powyższe, organ I instancji, będąc na podstawie art. 153 p.p.s.a. związany oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania zawartą w powołanym wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 sierpnia 2015 r., prawidłowo przyznał skarżącej świadczenie pielęgnacyjne, w oparciu o przepis art. 17 u.ś.r., tj. w brzmieniu sprzed nowelizacji u.ś.r., na okres od dnia 1 czerwca 2012 r. do dnia 30 czerwca 2013 r.
Kolegium zasadnie też uznało, że po dniu 30 czerwca 2013 r. decyzja przyznająca świadczenie pielęgnacyjne wygasła z mocy prawa na podstawie art. 11 ust. 3 ustawy zmieniającej co oznacza brak podstawy prawnej do przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego od dnia 1 lipca 2013 r. na stałe. Jak wskazał organ, świadczenie to zostało zastąpione zasiłkiem dla opiekuna, wprowadzonym ustawą z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2014 r., poz. 567). Zasiłek dla opiekuna przyznawany w trybie ustawy nie jest zatem świadczeniem skierowanym do wszystkich osób, które kiedykolwiek były uprawnione do świadczenia pielęgnacyjnego a jedynie do tych spośród nich, którym świadczenie, przyznane przed dniem 30 czerwca 2013 r. przysługiwałoby nadal, gdyby nie ustawa zmieniająca. Skoro organ odwoławczy stwierdził brak podstaw do merytorycznych do orzekania świadczeniu pielęgnacyjnym po dniu 1 lipca 2013 r., zasadnie uchylił orzeczenie o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego od dnia 1 lipca
2013 r. na stałe i umorzył postępowanie w tym zakresie jako bezprzedmiotowe.
Uzasadniony jest zarzut pełnomocnika skarżącej odnośnie braku wyjaśnienia przez organ, na czym polega bezprzedmiotowość postępowania w sprawie. Sąd dostrzega, że w zaskarżonej decyzji zabrakło w tym względzie argumentacji organu. Jednak uchybienie to nie ma wpływu na podjęte przez Sąd rozstrzygnięcie, a jak istotnie zauważył pełnomocnik skarżącej całokształt uzasadnienia zaskarżonej decyzji nakazuje przyjąć, że po dniu 30 czerwca 2013 r. brak było podstawy prawnej do przyznania żądanego świadczenia.
Odnośnie zarzutu pominięcia wyroku TK z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13 podkreślenia wymaga, że przedmiotem rozważań w sprawie była zmiana przepisów prawa dotyczącego opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych a nie okoliczności dotyczące wieku powstania niepełnosprawności męża skarżącej.
Z tych wszystkich względów skarga nie zasługiwała na uwzględnienie. Stwierdzenie powyższego obligowało Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu do oddalenie skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a.
W przedmiocie wynagrodzenia radcy prawnego ustanowionego w ramach pomocy prawnej orzeczono zgodnie z art. 250 § 1 p.p.s.a. w związku § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października
2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1805).