Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Serwiniowska, , , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym Wydziale IV w dniu 30 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi K. L. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] listopada 2011 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W., na podstawie art. 127 § 3 w związku z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po ponownym rozpatrzeniu sprawy K. L., utrzymał w mocy decyzję własną z dnia[...] września 2011 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej - orzeczenia Głównej Komisji Weryfikacyjnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich.
Jak wskazał w uzasadnieniu decyzji organ orzekający, strona ubiegała się w latach 80-tych o przyznanie uprawnień kombatanckich przed ZBoWiD z tytułu swego udziału w Powstaniu Warszawskim. Orzeczeniem z dnia 12 sierpnia 1983 r. odmówiono stronie przyznania uprawnień kombatanckich. Kolejny wniosek złożyła już do Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. We wniosku tym podniosła nowe okoliczności, takie jak pobyt w areszcie MO we Wrocławiu w roku 1954. Normy ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (t.j. Dz. U. z 2002 r. nr 42 poz. 371 ze zm.), dalej: ustawa o kombatantach, stanowią, iż okoliczność zatrzymania bez wyroku potwierdza swoją decyzją Prezes IPN. W związku z tym organ, po wydaniu decyzji Prezesa IPN z dnia [...] października 2004 r., która nie potwierdziła okoliczności podnoszonej przez stronę, odmówił uchylenia orzeczenia Głównej Komisji Weryfikacyjnej ZBoWiD. Decyzja odmowna została utrzymana w mocy w dniu 28 września 2005 r. Skarga strony na tę decyzję została przez Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalona w dniu 29 maja 2008 r.
Następnie strona złożyła kolejny wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia z 1983 r., za pośrednictwem Kancelarii Prezydenta RP. Wniosek nie zawierał jednak wskazania, na podstawie której przesłanki art. 156 § 1 k.p.a. ma to nastąpić. W związku z tym, Kierownik Urzędu uznał za właściwe zawiesić postępowanie do czasu zakończenia kolejnego postępowania przed Prezesem IPN w trybie wznowienia. Na ostateczne postanowienie z dnia 18 czerwca 2010 r. strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 18 listopada 2010 r. uchylił postanowienia Kierownika Urzędu.
Decyzją z dnia [...] września 2011 r. Kierownik Urzędu odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Głównej Komisji Weryfikacyjnej ZBoWiD z dnia [...] sierpnia 1983 r. Strona, w odpowiedzi, zażądała wydania natychmiastowego kończącego sprawę postanowienia. W odpowiedzi na pismo Urzędu z prośbą o sprecyzowanie żądania, strona stwierdziła, iż w ten sposób wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Kierownik Urzędu stwierdził, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie zasługuje na uwzględnienie.
Zdaniem organu orzekajacego, nie powinno budzić wątpliwości, że jedną z naczelnych zasad postępowania administracyjnego jest zasada trwałości decyzji administracyjnych. Art. 16 § 1 k.p.a. formułujący tę zasadę stanowi, że decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub w ustawach szczególnych. Z przytoczonego przepisu wynika, iż jednym ze sposobów weryfikacji decyzji ostatecznych jest stwierdzenie nieważności decyzji mogące nastąpić: