Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Olszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2012 r. sprawy ze skargi G. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Burmistrza Miasta J. nr [...] z dnia [...] grudnia 2010 r.; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz radcy prawnego P. T. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 55,20 (pięćdziesiąt pięć 20/100) złotych stanowiącą 23 % podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2011 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta J. z dnia [...] grudnia 2010 r., o umorzeniu postępowania o ustalenie warunków zabudowy dla realizacji budynku gospodarczego, wolnostojącego na działce nr ew. [...] przy ul. [...] w J.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, iż wnioskodawca (p. U. Z.) ubiegał się o ustalenie warunków zabudowy dla budynku gospodarczego o powierzchni 14,70 m.2. Zauważono, iż w świetle art. 59 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) w sprawach decyzji o warunkach zabudowy stosuje się odpowiednio art. 50 ust. 2 tej ustawy, z którego wynika m.in., iż decyzji nie wydaje się w przypadku robót budowlanych niewymagających pozwolenia na budowę. W świetle art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 ze zm.) realizacja przedmiotowego obiektu pozwolenia nie wymaga. Wyrażono również pogląd, iż jego budowa nie doprowadzi do zmiany sposobu zagospodarowania nieruchomości, gdyż zachowana zostanie funkcja mieszkaniowa.
Odnosząc się do zarzutów odwołania, wniesionego przez p. G. M., wskazano, iż w ocenie Kolegium zasadną była odmowa wydania kserokopii wypisu z ewidencji gruntów, gdyż wykracza to poza ramy wskazane w art. 73 § 1 i 2 K.p.a.
W skardze na decyzję SKO p. G. M. podniósł, iż w treści uzasadnienia decyzji pomylono numery działek, powierzchnie, funkcje mieszkaniowe z usługowymi, nie ustosunkowano się do zarzutów, co do zapewnienia stronie udziału w sprawie, cytując miast tego przysługujące jej prawa, mylnie uznano jakoby nie wydanie żądanych kserokopii mogło być normą. Podniesiono, że w zaskarżonej decyzji mylnie określono nazwę organu I. instancji - Burmistrz Miasta P.
W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.
Na rozprawie Pełnomocnik z urzędu - radca.prawny - wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Wskazał, iż pojęcie zagospodarowania terenu ma znaczenie szersze niż zmiana jego przeznaczenia a realizacja obiektu wpłynie na zwiększenie powierzchni zabudowy działki. Zwrócił uwagę, iż wniosek o wydanie kserokopii winien być odnotowany w aktach, natomiast odmowa jej wydania powinna mieć formę postanowienia. Oczywista omyłka w zaskarżonej decyzji (mylne oznaczenie organu I instancji) nie została dotąd sprostowana.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem decyzję wydano z naruszeniem prawa materialnego, co miało wpływ na wynik sprawy.
Bezspornym jest, iż wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dotyczył realizacji budynku gospodarczego na działce, gdzie istnieje zabudowa mieszkaniowa. Mylnie wywiódł organ odwoławczy, za organem I. instancji, iż przed realizacją tego rodzaju przedsięwzięcia nie jest wymagane uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy. Trafnie wprawdzie odnotowano, iż przepis art. 59 ust. 1 zd. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym odsyła do regulacji art. 50 ust. 2 - także w jego pkt 2. Pominięto jednak znacznie, jakie w tym kontekście odgrywa użycie przy określeniu "stosuje się" sformułowania "odpowiednio". Trzeba bowiem zauważyć, iż równocześnie w art. 59 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wyrażono konieczność ustalenia warunków zabudowy przy każdej zmianie zagospodarowania terenu - także niewymagającej pozwolenia na budowę, Wymienione w tym zakresie wyjątki (tymczasowa jednorazowa zmiana trwająca do roku) nie obejmują przedmiotowego przedsięwzięcia. Wskazana regulacja, której treść normatywną pominięto, jest logicznym dopełnieniem koncepcji prawodawcy, który w przypadku przedsięwzięć innych niż zaliczone do inwestycji celów publicznego warunkuje ich realizacje od spełnienia warunków wskazanych w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym a w szczególności jego pkt 1 w celu zapewnienia ładu przestrzennego, w rozumieniu art. 1 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 1 wskazanej ustawy. Kwestia realizacji obiektów, nawet stosunkowo niewielkich kubaturowo, nie pozostaje bez znaczenia z punktu widzenia ukształtowanie przestrzeni, która tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia - w uporządkowanych relacjach - wszelkie uwarunkowania, w tym kompozycyjno-estetyczne (przywołany art. 2 pkt 1 ustawy).