Dnia 12 lutego 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędziowie Sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska- Litwiniec (spr.), Protokolant Marek Bereziński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2010 roku sprawy ze skarg A. L., W. L., P. R., C. Sp. z o. o. i M. S. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] września 2008r. nr [...]; II. zasadza od Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi na rzecz skarżących: A. L. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych; W. L. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych; P. R. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych; C. Sp. z o. o. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych; M. S. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną do Sądu Administracyjnego decyzją z dnia [...].11.2008 r. Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi utrzymał w mocy swą uprzednią decyzję z dnia [...].09.2008 r., którą odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia [...] grudnia 1948 r., utrzymującego w mocy orzeczenie Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 1948 r. w przedmiocie podpadania nieruchomości ziemskiej P. pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U, z 1945 r., nr 3, poz. 13).
W zaskarżonej decyzji Minister powołał się na związanie oceną prawną i wskazaniami zawartymi w uprzednio wydanym w tej sprawie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4.04.2006 r., sygn. akt IV SA/Wa 1174/05, od którego wniesione skargi kasacyjne oddalił Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 28.06.2007 r., sygn. I OSK 1088/06. Mając na uwadze stanowisko sformułowane w przytoczonych wyrokach Sądów Administracyjnych obu instancji uznał, że ustalenia przyjęte w zakwestionowanych w trybie nadzwyczajnym, wskazanych orzeczeniach z 1948 roku nie są dotknięte wadą nieważności, bowiem Wojewoda [...], a następnie Minister Rolnictwa i Reform Rolnych oparli się na należycie zastosowanych przepisach obowiązującego wówczas prawa. Nie naruszono więc w roku 1948 w sposób rażący prawa orzekając, że nieruchomości ziemskie zapisane w KW Sądu Grodzkiego w P. na rzecz M. F. tj. L. tom I wyk. L.1 o ogólnym obszarze 224,0849 ha oraz L.. tom I wyk. L.16 o ogólnej pow. 114,1972 ha podpadają pod działanie art. 2 ust. 1 Sit. e dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej. Minister nadmienił także, iż uprzednie jego decyzje zostały uchylone przez WSA z uwagi na to, że prowadził postępowanie, które mogłoby mieć umocowanie jedynie na gruncie § 5 ust. 1 i § 6 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 1 marca 1945 r. w sprawie wykonania dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 10, poz. 51 ze zm.), a zatem o charakterze zwykłym. Rolą Ministra zaś było zbadanie, czy w sposób oczywisty orzeczenia z 1948 r. naruszają art. 2 ust. 1 lit.
e dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. Sąd przytoczył wówczas treść ust. 2 art. 2 dekretu, który stanowi, iż nieważne są wszystkie prawne lub fizyczne działy nieruchomości ziemskich, wymienionych w art, 2 ust, 1 lit, e tego dekretu, dokonane po dniu 1 września 1939 r. Z tego względu Sąd stwierdził, iż dekret nie używa pojęcia "działki budowlanej", wyznacza jedynie przedmiotowo podział nieruchomości ziemskiej pod kątem działu prawnego bądź fizycznego. Kwestię parcelacji nieruchomości na działki budowlane podnosi natomiast Trybunał Konstytucyjny w swojej uchwale. Dekret zaś nie rozróżnia czy wskutek działu prawnego lub fizycznego mają powstać nieruchomości o charakterze rolnym, czy budowlanym. Stanowi jedynie o "działach", traktując na równi zarówno działy prawne, jak i fizyczne wydzielenie. Sąd podkreślił zatem, że przeznaczenie wydzielonej części nieruchomości ziemskiej nie zostało w samym dekrecie określone, co czyni pogląd Trybunału - że wydzielenie na działki budowlane wyłączało teren spod działania dekretu o reformie rolnej - tylko zaproponowaną wykładnią tego aktu.