W odwołaniu wniesionym na powołane rozstrzygnięcie skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty poprzez umorzenie postępowania. Ewentualnie wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Uzasadniając skarżąca zarzuciła organowi I instancji naruszenie przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 107 k.p.a. W jej ocenie organ I instancji niewłaściwie wyjaśnił stan faktyczny, poprzez określenie ilości wytwarzanych odpadów o kodzie 10 01 01 - żużle i popioły, na podstawie ilości spalonego węgla. Ponadto skarżąca zarzuciła, że w uzasadnieniu decyzji nie zostały wskazane żadne wyliczenia potwierdzające tę przyjętą ilość przedmiotowych odpadów, jak i nie znalazły się wyjaśnienia, dlaczego organ odrzucił przedstawione przez Spółkę sposoby wyliczenia tej ilości. Dodatkowo w uzasadnieniu decyzji organ I instancji nie określił, za który rok została wymierzona kara. Skarżąca wyjaśniła, że nie wytwarzała odpadów innych niż niebezpieczne w ilości powyżej 5 Mg, dlatego nie miała obowiązku złożenia informacji o wytwarzanych odpadach oraz o sposobach gospodarowania wytworzonymi odpadami.
Odnosząc się do kary za zbieranie odpadów naruszeniem warunków decyzji Starosty W. z dnia [...] marca 2006 r. zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie transportu i zbierania odpadów, skarżąca zarzuciła zaskarżonej decyzji, brak w uzasadnieniu przyczyn, dla których stanowisko i wskazana podstawa prawna działań Spółki wyrażone na rozprawie administracyjnej nie zostało uwzględnione przez organ I instancji. Skarżąca wyjaśniła, że podstawą jej działania stanowiło rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie rodzajów odpadów, których zbieranie lub transport nie wymagają zezwolenia na prowadzenie działalności (Dz. U. z 2004 r. nr 16 poz. 154). Nadto wyjaśniła, że wykonywane przez nią czynności nie mogą być kwalifikowane jako zbieranie odpadów o kodach 20 01 23* - urządzenia zawierające freony i 20 01 35* - zużyte urządzenia elektryczne i elektroniczne inne niż wymienione w 20 01 21 i 20 01 23 zawierające niebezpieczne składniki, ponieważ nie wypełniają definicji zbierania. Odpady te magazynowane były na terenie Spółki w kontenerach stanowiących własność klientów, z pominięciem urządzeń skarżącej. W związku z powyższym, zdaniem skarżącej nie było podstaw do wymierzenia kary w trybie art. 79b ust. 2 pkt 5 ustawy o odpadach.
Organ odwoławczy, uzasadniając wskazaną na wstępie decyzję z dnia [...] grudnia 2014 r., wyjaśnił, iż z dniem 23 stycznia 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21). Na mocy art. 252 ww. ustawy uchylona została dotychczas obowiązująca ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 ze zm.). Zauważył, iż art. 246 nowej ustawy o odpadach stanowi, iż w sprawach wszczętych i niezakończonych stosuje się dotychczasowe przepisy karne oraz o karach pieniężnych w dotychczasowym brzmieniu. Powyższe zaś obliguje GIOŚ do stosowania przepisów o karach pieniężnych uchylonej ustawy o odpadach z dnia 27 kwietnia 2001 r.