Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Katarzyna Golat, Sędziowie sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi P. - Okręg [...] na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji linii kolejowej uchyla zaskarżoną decyzję w zakresie w jakim utrzymano nią w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2013 roku znak [...] w punkcie IX.1, gdy chodzi o termin wydania nieruchomości przez R. "J." w D.
Zaskarżoną decyzją Minister Infrastruktury i Rozwoju, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), zwanej dalej "K.p.a.", uchylił w części (gdy chodzi o sposób opisu działek, gdzie dopuszczono prowadzenie robót budowlanych - poza liniami rozgraniczającymi inwestycję) decyzję Wojewody [...] z [...] lipca 2013 r., którą orzeczono o lokalizacji linii kolejowej - inwestycji pn.: "Rozbudowa z przebudową linii kolejowej [...]", zaś w pozostałym zakresie, utrzymał ją w mocy. Orzeczenie organu I. instancji wydano na podstawie art. 9q ust. 5 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 16 poz. 94 ze zm.), nadając mu także rygor natychmiastowej wykonalności.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Minister Infrastruktury zrelacjonował przebieg sprawy wskazując, że z wnioskiem o lokalizacje linii kolejowej o znaczeniu państwowym wystąpiła spółka [...], zwana dalej "Inwestorem". Wniosek ten spełniał stosowne wymagania m.in. zawierał konieczne elementy i załączono do niego właściwe opinie. W toku postępowania uczyniono zadość obowiązkowi powiadomienia stron o jego wszczęciu (wywieszenie ogłoszeń, ich publikacja oraz doręczenie zawiadomień). Wydana decyzja spełnia wymagania, co do zakresu orzeczenia. Określono warunki techniczne realizacji inwestycji, linie rozgraniczające, wymagania odnośnie ochrony zabytków przyrody oraz uzasadnionych interesów osób trzecich. Zatwierdzono także nią podział nieruchomości.
W ocenie organu odwoławczego, przebieg planowanej inwestycji został określony prawidłowo. Odniesiono się do zarzutów odwołania, wniesionego przez będący stroną O., zwany dalej "P.", gdzie podnoszono konieczność stosowania przepisów szczególnych, regulujących zasady wywłaszczania rodzinnych ogrodów działkowych. Skonstatowano, że brak jest podstaw dla jego uwzględnienia, z następujących przyczyn:
- odnosząc się do twierdzenia strony, jakoby ustawa o transporcie kolejowym nie posiadała statusu specustawy i nie była ustawą wyższego rzędu nad powołaną w odwołaniu ustawą z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz.U. Nr 169, poz. 1419 ze zm.). wskazano art. 1 pkt 5 ustawy o transporcie kolejowym, który stanowi, że jej przepisy określają szczególne zasady i warunki przygotowania inwestycji dotyczących linii kolejowych o znaczeniu państwowym, w tym warunki lokalizacji i nabywania nieruchomości na ten cel oraz organy właściwe w tych sprawach; ustawa o transporcie kolejowym ma na celu stworzenie warunków prawnych zapewniających sprawny przebieg inwestycji kolejowych; jej wyjątkowy charakter wynika też z całokształtu uregulowań stanowiących uproszczenie postępowania administracyjnego w sprawach związanych z przygotowaniem do realizacji inwestycji dotyczących linii kolejowych określonych w rozdziale 2b ustawy o transporcie kolejowym,
- co do zarzutu naruszenia art. 17-22 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych z 2005 roku - poprzez niezastosowanie wskazanej w powyższych przepisach procedury likwidacyjnej rodzinnego ogrodu działkowego - stwierdzono, że jest on bezpodstawny; przywołano wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 9 grudnia 2008 r. (sygn. akt K 61/07), gdzie Trybunał stwierdził, że art. 17 ust. 3 w związku z ust. 2 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych z 2005 roku, w zakresie, w jakim uzależnia likwidację rodzinnego ogrodu działkowego na cel publiczny od zgody Polskiego Związku Działkowców, jest niezgodny z art. 21 ust. 2 Konstytucji; wobec tego decyzja Wojewody [...] nie może być uznana za naruszającą wskazany przepis,